Ξένο δέρμα

42 T A N A F R E N C H έσυραν. Είχε πεθάνει πια, γιατί δεν υπάρχει λιμνούλα κάτω από το σώμα. Όταν κατέληξε εδώ, δεν αιμορραγούσε πλέον. Ο τύπος που τη βρήκε ορκίζεται ότι δεν την ακούμπησε, και τον πιστεύω. Έμοιαζε έτοιμος να ξεράσει τ’ άντερά του, δεν υπάρ­ χει περίπτωση να πλησίασε περισσότερο απ’ όσο ήταν ανα­ γκασμένος. Τέλος πάντων, τη μετακίνησαν όχι πολλή ώρα με­ τά τον θάνατό της. Ο Κούπερ λέει ότι δεν είχε επέλθει ακόμη νεκρική ακαμψία, ούτε υπάρχουν δευτερεύουσες πτωματικές υποστάσεις. Συν ότι δεν πέρασε πολλή ώρα έξω στη βροχή. Μόλις που έχει βραχεί. Αν ήταν όλη νύχτα έξω, θα ήταν μου­ σκεμένη ως το κόκαλο». Αργά, σαν να συνήθιζαν μόλις τώρα τα μάτια μου στο ημί­ φως, συνειδητοποίησα ότι τα σκούρα σημάδια και οι κηλίδες που είχα περάσει για φωτοσκιάσεις και νερά της βροχής ήταν στην πραγματικότητα αίμα. Βρισκόταν παντού. Διέτρεχε το πάτωμα, μούσκευε το τζιν της, σχημάτιζε μια κρούστα στα χέρια της μέχρι τους καρπούς. Δεν ήθελα να κοιτάξω το πρό­ σωπό της, ούτε και κανένα άλλο πρόσωπο. Είχα τα μάτια μου καρφωμένα στην μπλούζα της χωρίς να εστιάζω, έτσι που το σκούρο αστέρι να διαχέεται και να θαμπώνει. «Έχουμε πατημασιές;» «Τίποτα» είπε ο Φρανκ. «Ούτε καν τις δικές της. Με τόσο χώμα, θα περίμενες το αντίθετο, όμως, όπως είπε και ο Σαμ, φταίει η βροχή. Το μόνο που έχουμε στο άλλο δωμάτιο είναι έναν σκασμό λάσπη με χνάρια του τύπου που μας κάλεσε και του σκύλου του. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που δεν μ’ ένοιαζε και πολύ να μπεις εδώ. Τα ίδια και έξω στο μονο­ πάτι. Εδώ μέσα, πάλι…» Μετακίνησε τη δέσμη του φακού ολόγυρα στο πάτωμα, προσπαθώντας να εισχωρήσει στις γωνίες. Φαρδιές, άδειες λωρίδες χώματος, υπερβολικά ομαλές. «Όταν φτάσαμε εδώ, ήταν παντού έτσι. Οι πατημασιές που