Ξένο δέρμα

41 Ξ Ε Ν Ο Δ Ε Ρ Μ Α σει ίχνη αίματος από την εξώπορτά του μέχρι εδώ, αυτό όμως δεν θα το μάθουμε ποτέ, αφού έχουν χαθεί από ώρα». Ήθελα να κάνω κάτι με τα χέρια μου, να τα περάσω μέσα από τα μαλλιά μου ή πάνω από το στόμα μου, κάτι τέλος πά­ ντων. Τα έχωσα βαθιά στις τσέπες μου για να τα κρατήσω ακίνητα. «Οπότε βρήκε καταφύγιο και κατέρρευσε». «Όχι ακριβώς. Πιστεύω ότι πέθανε εκεί πέρα». Ο Σαμ έκα­ νε στην άκρη τα κλαδιά της βατομουριάς και ένευσε προς μια γωνιά του εξωτερικού δωματίου. «Σ’ εκείνο το σημείο φαίνε­ ται να υπάρχει μια λιμνούλα αίματος. Δεν μπορούμε να είμα­ στε σίγουροι πόσο μεγάλη ακριβώς –θα δούμε μήπως το Εγκλη­ ματολογικό μας βοηθήσει σ’ αυτό–, αν όμως έχει μείνει αρκε­ τό ύστερα από μια τέτοια νύχτα, θα έλεγα ότι αρχικά υπήρχε πολύ από δαύτο. Κατά πάσα πιθανότητα, ήταν καθισμένη με την πλάτη σ’ εκείνον τον τοίχο – το περισσότερο αίμα είναι στο μπροστινό μέρος της μπλούζας της, στην κοιλιά και στο πίσω μέρος του τζιν της. Αν ήταν ξαπλωμένη, θα είχε κυλήσει στα πλάγια. Το βλέπεις αυτό;» Μου έδειξε την μπλούζα της κοπέλας, και τότε ξαφνικά κατάλαβα. Κανένα ψυχεδελικό σχέδιο αστεριού. «Έστριψε την μπλούζα της και την πίεσε πάνω στην πληγή προσπαθώντας να σταματήσει το αίμα». Κουρνιασμένη στη γωνία, με τη βροχή να πέφτει πάνω της και το αίμα να στάζει ζεστό ανάμεσα στα δάχτυλά της. «Και πώς κατέληξε εδώ;» ρώτησα. «Τελικά μάλλον το αγόρι μας την πρόλαβε» είπε ο Φρανκ. «Ή κάποιος άλλος, τέλος πάντων». Έσκυψε προς τα εμπρός, σήκωσε ένα από τα πόδια του κοριτσιού από τα κορδόνια –ένας σπασμός διέτρεξε την πλάτη μου ξεκινώντας από τον αυχένα όταν την άγγιξε– και έστρεψε τον φακό του στη φτέρνα του αθλητικού: γρατσουνισμένη και καφετιά, γεμάτη λάσπες. «Την