Ξένο δέρμα

39 Ξ Ε Ν Ο Δ Ε Ρ Μ Α χαρτόνια που είχαμε εμείς. Το κορίτσι της φωτογραφίας έδειχνε δέκα χρόνια νεότερο από το ωχρό, βουλιαγμένο πρόσωπο στη γωνία. Μου χαμογελούσε με το δικό μου χαμόγελο και φορού­ σε μια ριγέ τραγιάσκα με το γείσο γυρισμένο στο πλάι. Για μια στιγμή το μυαλό μου κλυδωνίστηκε, αναζητώντας εναγωνίως την ανάμνηση: Μα δεν είχα ποτέ μου τέτοια τραγιάσκα. Ή μήπως είχα; Πότε;… Έκανα πως στρέφω την κάρτα προς το φως για να διαβάσω τα μικρά γράμματα, έτσι ώστε να γυρίσω την πλάτη μου στους άλλους. Μάντισον, Αλεξάνδρα Τζ. Μέσα σε μια ιλιγγιώδη στιγμή, τα κατάλαβα όλα: Αυτό το είχαμε προκαλέσει ο Φρανκ κι εγώ. Είχαμε δημιουργήσει τη Λέξι Μάντισον οστό προς οστό, ίνα προς ίνα, την είχαμε βα­ φτίσει και για λίγους μήνες της είχαμε δώσει πρόσωπο και σώμα. Κι όταν την κάναμε στην άκρη, εκείνη ήθελε περισσό­ τερα. Της πήρε τέσσερα χρόνια να επιστρέψει από τη σκοτει­ νή γη και τους ανέμους της νύχτας, και τώρα μας καλούσε να δούμε τι είχαμε κάνει. «Τι στο διάολο ;» είπα μόλις μπόρεσα να πάρω ανάσα. «Όταν έφτασαν οι ένστολοι και αναζήτησαν το όνομά της στον υπολογιστή» είπε ο Φρανκ, παίρνοντας πίσω το σακου­ λάκι, «εμφανίστηκε μαρκαρισμένο: Οτιδήποτε συμβεί στο κο­ ρίτσι αυτό, ειδοποιήστε με αμέσως. Δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να τη βγάλω από το σύστημα. Ίσως κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, μας φαινόταν χρήσιμη. Ποτέ δεν ξέρεις». «Ναι» είπα. «Χωρίς πλάκα». Κάρφωσα το βλέμμα μου στο πτώμα, προσπαθώντας να συνέλθω. Αυτό που είχα μπροστά μου δεν ήταν γκόλεμ, αλλά ένα αληθινό νεκρό κορίτσι – παρά το οξύμωρο της υπόθεσης. «Σαμ, τι έχουμε εδώ;» Μου έριξε μια φευγαλέα διερευνητική ματιά. Όταν βεβαιώ­ θηκε ότι δεν θα έπεφτα ξερή, δεν θα έβαζα τις φωνές ή ό,τι άλλο του είχε περάσει απ’ το μυαλό, συγκατένευσε. Είχε αρ­ χίσει να δείχνει κάπως ο εαυτός του.