Ξένο δέρμα

38 T A N A F R E N C H «Τι;» Μου πήρε λίγο να καταλάβω. Δεν μπορούσα να απο­ τραβήξω το βλέμμα μου από το κορίτσι. Έπρεπε να με πιέσω να ανοιγοκλείσω τα μάτια. Δεν ήταν παράξενο λοιπόν που ο Ντόχερτι με τα περίεργα αυτιά του είχε πάρει αυτή την έκ­ φραση βλέποντάς με. «Από την πλευρά της μητέρας μου. Όχι, ο πατέρας μου δεν πήγαινε με τη μια και με την άλλη, κι αυτό είναι… Όχι». Ο Φρανκ ανασήκωσε τους ώμους. «Εντάξει, είπα μήπως». «Λένε ότι όλοι έχουμε έναν σωσία κάπου» είπε ο Σαμ σι­ γανά δίπλα μου. Στεκόταν πολύ κοντά μου. Μου πήρε λίγο να συνειδητοποιή­ σω ότι ήταν έτοιμος να με πιάσει, αν χρειαζόταν. Δεν είμαι τύπος που λιποθυμάει. Έριξα μια δυνατή δαγκω­ νιά στο εσωτερικό του κάτω χείλους μου. Το κέντρισμα του πόνου καθάρισε το κεφάλι μου. «Δεν έχει ταυτότητα;» Το ήξερα, από την ελάχιστη παύση προτού κάποιος από τους δύο απαντήσει, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Σκατά , σκέφτηκα, με το στομάχι μου να σφίγγεται ξανά. Iδιοποίηση ταυτότητας . Δεν μου ήταν απόλυτα ξεκάθαρο πώς ακριβώς λειτουργούσε, αρκούσε όμως μία ματιά σ’ εμένα και λίγη δημιουργική φαντα­ σία, και το κορίτσι αυτό θα μπορούσε να μοιράζεται το διαβα­ τήριό μου και να αγοράζει BMW με την πιστωτική μου. «Είχε μια φοιτητική ταυτότητα πάνω της» είπε ο Φρανκ. «Κλειδιά στην αριστερή τσέπη του παλτού, έναν φακό στη δεξιά, πορτοφόλι στην μπροστινή δεξιά τσέπη του τζιν. Δώδε­ κα ευρώ και κάτι ψιλά, δυο τρεις παλιές αποδείξεις και αυτό». Ψάρεψε ένα διάφανο πλαστικό σακουλάκι τεκμηρίων από τον σωρό δίπλα στην πόρτα και μου το έδωσε. Ήταν μια φοιτητική ταυτότητα από το Τρίνιτι, γυαλιστερή και ψηφιοποιημένη, όχι σαν τα πλαστικοποιημένα χρωματιστά