Ξένο δέρμα

33 Ξ Ε Ν Ο Δ Ε Ρ Μ Α «Πλάκα κάνεις! Θα πάνε, αν τα ποδοπατήσουμε. Σαμ, έχεις δουλέψει ποτέ σε υπόθεση διπλής δολοφονίας;» Ο Φρανκ ανασήκωσε το φρύδι του. «Έχουμε κι άλλο πτώμα;» «Το δικό σου, μόλις φτάσει εδώ το Εγκληματολογικό. Έξι άνθρωποι να τριγυρίζουν στον τόπο του εγκλήματος πριν τον ξεψαχνίσουν; Θα σε σκοτώσουν στα σίγουρα». «Αξίζει τον κόπο» απάντησε ο Φρανκ ανέμελα, περνώντας το ένα πόδι πάνω από τον τοίχο. «Ήθελα να το κρατήσω κρυ­ φό για λίγο, πράγμα δύσκολο αν έχεις τα παλικάρια του Εγκλη­ ματολογικού να πέφτουν σαν τα κοράκια παντού. Ο κόσμος έχει την τάση να τους προσέχει». Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά εδώ. Η υπόθεση ήταν του Σαμ, όχι του Φρανκ. Ο Σαμ θα έπρεπε να αποφασίζει για τον τρόπο διαχείρισης των στοιχείων και τη σειρά με την οποία όφειλαν να γίνουν τα πράγματα. Ό,τι και να βρισκόταν μέσα στην αγροικία, πρέπει να τον είχε ταράξει πολύ, για να αφήσει τον Φρανκ να αλωνίζει, παραγκωνίζοντάς τον και αρχίζοντας να οργανώνει την κατάσταση έτσι ώστε να εξυπηρετεί άμεσα και αποτελεσματικά οτιδήποτε ήταν αυτό που είχε στην προ­ σωπική του ατζέντα. Προσπάθησα να πιάσω το βλέμμα του Σαμ, όμως σκαρφάλωνε στον τοίχο και δεν μας κοιτούσε. «Μπορείς ν’ανέβεις σε τοίχους μ’ αυτό το συνολάκι;» ρώ­ τησε μελιστάλαχτα ο Φρανκ. «Ή μήπως θες να βάλω ένα χε­ ράκι;» Του έκανα μια γκριμάτσα και πήδηξα στο χωράφι, βυθίζο­ ντας τα πόδια μου μέχρι τους αστραγάλους στις μακριές λε­ πίδες του υγρού χορταριού και τις πικραλίδες. Η αγροικία είχε κάποτε, πριν από πολύ πολύ καιρό, δύο δωμάτια. Το ένα έδειχνε ακόμη λίγο πολύ άθικτο –μάλιστα, σωζόταν και το μεγαλύτερο μέρος της σκεπής του–, το άλλο όμως ήταν μόνο χαλάσματα τοίχων και παράθυρα που έχασκαν