Ξένο δέρμα

32 T A N A F R E N C H λόφου, αφήνοντας πίσω τον Σαμ και τον Φρανκ να τα βγάλουν πέρα με οποιαδήποτε κοχλάζουσα σκοτεινή τρύπα μάς περί­ μενε αυτό το πρωινό. «Εδώ είμαστε» ανακοίνωσε ο Φρανκ. Η θαμνοστοιχία τερματιζόταν σε έναν ερειπωμένο πέτρινο τοίχο που οριοθετούσε ένα παρατημένο χωράφι. Το σπίτι βρι­ σκόταν είκοσι πέντε με τριάντα μέτρα πιο πέρα από το μονο­ πάτι. Ήταν από αυτές τις αγροικίες της εποχής του Μεγάλου Λιμού που εξακολουθούσαν να ρυπαίνουν την Ιρλανδία, έχοντας μείνει άδειες από τον δέκατο ένατο αιώνα εξαιτίας θανάτου ή μετανάστευσης και παραμένοντας στα αζήτητα. Μια ματιά αρκούσε για να βαθύνει ακόμα περισσότερο το αίσθημα ότι θα ήθελα να βρίσκομαι πολύ μακριά απ’ ό,τι συνέβαινε εδώ. Ο χώρος θα έπρεπε να σφύζει από σχολαστική και στοχευμένη δραστηριότητα: ένστολους να δουλεύουν μεθοδικά διασχίζοντας το χορτάρι με σκυμμένο το κεφάλι, τεχνικούς της Σήμανσης ντυμένους με τις ολόσωμες λευκές στολές τους και απασχολη­ μένους με φωτογραφικές μηχανές και μετροταινίες και σκόνη δακτυλικών αποτυπωμάτων, υπαλλήλους του νεκροτομείου να κουβαλάνε το φορείο τους. Αντί γι’ αυτό, υπήρχαν μόνο δύο ένστολοι που έδειχναν ελαφρώς έξω απ’ τα νερά τους όπως στέκονταν αριστερά και δεξιά από την πόρτα της αγροικίας μετατοπίζοντας το βάρος τους από το ένα πόδι στο άλλο, πα­ ρέα με ένα ζευγάρι τσατισμένους κοκκινολαίμηδες που χορο­ πηδούσαν στη μαρκίζα βγάζοντας οργισμένες κραυγές. «Πού είναι όλοι;» ρώτησα. Απευθυνόμουν στον Σαμ, όμως απάντησε ο Φρανκ. «Ο Κούπερ ήρθε κι έφυγε». Ο Κούπερ είναι ο ιατροδικα­ στής. «Σκέφτηκα πως έπρεπε να της ρίξει μια ματιά όσο πιο σύντομα γινόταν, για να αποφανθεί για την ώρα θανάτου. Το Εγκληματολογικό μπορεί να περιμένει, τα στοιχεία δεν πρό­ κειται να πάνε πουθενά».