Ξένο δέρμα

30 T A N A F R E N C H προβάλω αντίσταση. «Έφερες γυαλιά και κάνα φούτερ με κουκούλα ή κάτι τέτοιο;» ρώτησε ο Φρανκ. «Θα πηγαίνουν χάρμα μ’ αυτό το συνολάκι». «Με κουβάλησες ως εδώ για να συζητήσουμε τις απόψεις μου περί μόδας;» τον ρώτησα. Βρήκα έναν αρχαίο κόκκινο μπερέ στο σακίδιό μου και τον ανέμισα. «Μπα, θα επανέλθουμε στο θέμα κάποια άλλη στιγμή. Να, πάρε αυτά». Έβγαλε από την τσέπη του ένα ζευγάρι γυαλιά, από αυτά τα αποκρουστικά που ήταν σαν καθρέφτες και τα φορούσε ο Ντον Τζόνσον τη δεκαετία του ογδόντα, και μου τα έδωσε. «Αν είναι να κυκλοφορώ σαν καρνάβαλος, ελπίζω τουλάχι­ στον να υπάρχει μια καλή εξήγηση» είπα κοιτάζοντάς τους στα μάτια. «Θα φτάσουμε και σ’ αυτό. Αν δεν σου αρέσουν, μπορείς πάντα να φορέσεις το κράνος σου». Ο Φρανκ περίμενε μέχρι που με είδε να ανασηκώνω παραι­ τημένη τους ώμους και να φοράω τη στολή του καρνάβαλου. Ο ενθουσιασμός μου που τον έβλεπα είχε διαλυθεί και η πλά­ τη μου είχε αρχίσει πάλι να σφίγγεται. Η άρρωστη όψη του Σαμ, το γεγονός ότι ο Φρανκ εμπλεκόταν στην υπόθεση και για κάποιον λόγο ήθελε να περάσω απαρατήρητη… Όλες οι ενδεί­ ξεις οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι κάποιος μυστικός είχε σκοτωθεί. «Κούκλα όπως πάντα» σχολίασε ο Φρανκ. Κράτησε την ταινία ανασηκωμένη για να περάσω από κάτω, κι όλο αυτό μου ήταν τόσο οικείο, είχα κάνει αυτή τη γρήγορη, αβίαστη κίνηση τόσες φορές, που για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ένιωσα σαν να επέστρεφα σπίτι. Χωρίς να το σκεφτώ, βεβαιώ­ θηκα ότι το όπλο ήταν στερεωμένο στη ζώνη μου και στράφη­ κα να ελέγξω πίσω για τον συνεργάτη μου, λες και αυτή η υπόθεση ήταν δική μου, πριν θυμηθώ ότι δεν ήταν έτσι.