Ξένο δέρμα

29 Ξ Ε Ν Ο Δ Ε Ρ Μ Α «Σώζω τον κόσμο. Μου έχουν δώσει και φωτόσπαθο και απ’ όλα». Με την άκρη του ματιού μου έπιασα το έκπληκτο συνοφρύω­ μα του Σαμ –δεν μιλάω πολύ για τη φάση που δούλευα ως μυστική και δεν είμαι σίγουρη ότι με έχει ακούσει να αναφέρω ποτέ το όνομα του Φρανκ–, όμως μόνο όταν στράφηκα προς το μέρος του κατάλαβα πόσο χάλια έδειχνε: δέρμα άσπρο γύρω από το στόμα και μάτια γουρλωμένα. Ένιωσα μέσα μου ένα σφίξιμο. Κάτι κακό συνέβαινε. «Πώς είσαι;» τον ρώτησα, βγάζοντας το κράνος μου. «Έξοχα» απάντησε ο Σαμ. Προσπάθησε να μου χαμογελά­ σει, όμως το χαμόγελο έμεινε μισό. «Ωωω» έκανε ο Φρανκ θεατρινίστικα, κρατώντας με σε κάποια απόσταση τώρα για να με σκανάρει από την κορφή ως τα νύχια. «Για δες. Αυτά φοράνε οι καλοντυμένες ντετέκτιβ την σήμερον ημέρα;» Την τελευταία φορά που με είχε δει ήμουν με στρατιωτικό παντελόνι κι ένα μπλουζάκι που έγραφε «Το γατάκι μου ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ». «Χέσε μας, ρε Φρανκ» του απάντησα. «Τουλάχιστον εγώ ανανέωσα την γκαρνταρόμπα μου κάνα δυο φορές τα τελευταία χρόνια». «Όχι, όχι, όχι, είμαι εντυπωσιασμένος. Πραγματικό στέλε­ χος». Προσπάθησε να με περιστρέψει, αλλά απόδιωξα το χέρι του. Για την ιστορία, δεν ήμουν δα ντυμένη και σαν τη Χίλαρι Κλίντον. Φορούσα τα ρούχα της δουλειάς –μαύρο κοστούμι και λευκό πουκάμισο–, για τα οποία ούτε κι εγώ τρελαινόμουν, όταν όμως μετακινήθηκα στο Ενδοοικογενειακής Βίας, ο διοι­ κητής μού ζάλιζε τ’ αυτιά με το πόσο σημαντικό είναι να βγάζουμε προς τα έξω τη σωστή επαγγελματική εικόνα και να εμπνέουμε εμπιστοσύνη στην κοινή γνώμη, κάτι που, καταπώς φαινόταν, δεν μπορούσε να γίνει φορώντας τζιν και μακό μπλουζάκια, κι εγώ δεν είχα την απαιτούμενη ενέργεια για να