Ξένο δέρμα

27 Ξ Ε Ν Ο Δ Ε Ρ Μ Α νιές κάτι πρωινά σαν αυτό συνήθιζα να οδηγώ με τη μηχανή στην εξοχή τραγουδώντας με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μου και φλερτάροντας επικίνδυνα με τα όρια ταχύτητας. Το Γκλένσκι βρίσκεται έξω από το Δουβλίνο, καταχωνια­ σμένο ανάμεσα στα βουνά του Γουίκλοου, σχεδόν στο πουθενά. Είχα ζήσει τη μισή μου ζωή στο Γουίκλοου χωρίς να φτάσω πιο κοντά από την πινακίδα του στον δρόμο. Αποδείχτηκε ότι ήταν ένα από εκείνα τα μέρη: σκόρπια σπίτια που γερνούσαν γύρω από μια εκκλησία η οποία λειτουργούσε μία φορά τον μήνα, μια παμπ και ένα παντοπωλείο, τόσο μικρό και απομονωμένο, ώστε να το έχει αγνοήσει ακόμα κι η απεγνωσμένη αυτή γενιά που σαρώνει τις εξοχές αναζητώντας σπίτια τα οποία μπορεί να αντέξει οικονομικά. Πέμπτη οχτώ το πρωί, και ο κεντρικός δρόμος –για να χρησιμοποιήσω και τις δύο λέξεις καταχρηστι­ κά– ήταν άδειος και τέλειος σαν καρτ ποστάλ, μόνο μια ηλικιω­ μένη έσερνε ένα καροτσάκι για ψώνια δίπλα σε ένα φθαρμένο γρανιτένιο μνημείο αφιερωμένο σε κάτι ή σε κάποιον, ενώ μικρά σπιτάκια σαν αμυγδαλωτά έγερναν στη σειρά πίσω της και λόφοι υψώνονταν καφεπράσινοι και αδιάφοροι από πάνω. Μπορούσα να φανταστώ κάποιον να σκοτώνεται εδώ: έναν αγρότη εξαιτίας μιας παμπάλαιης οικογενειακής βεντέτας, μια γυναίκα που του άντρα της του είχε στρίψει από το ποτό και την απομόνωση, έναν άντρα που μοιραζόταν το σπίτι με τον αδερφό του για καμιά σαρανταριά χρόνια παραπάνω απ’ όσο άντεχε. Εγκλήματα με βαθιές ρίζες, γνώριμα, παλιά όσο και η Ιρλανδία – σίγουρα όχι κάτι που να κάνει έναν ντετέκτιβ με την εμπειρία του Σαμ να ακούγεται έτσι. Εκείνη η άλλη φωνή στο τηλέφωνο μου τριβέλιζε το μυαλό. Ο Σαμ είναι ο μόνος ντετέκτιβ που ξέρω και δεν έχει συνερ­ γάτη. Του αρέσει να είναι ανεξάρτητος, να δουλεύει κάθε υπό­ θεση με διαφορετική ομάδα: ντόπιους ένστολους που θέλουν μια χείρα βοηθείας από κάποιον ειδικό, ζευγάρια του Τμήμα