Ξένο δέρμα

26 T A N A F R E N C H «Άκουσα ότι του συνεργάτη σου του ’στριψε και πήδηξε μια ύποπτη» με πληροφόρησε πρόθυμα ο κοκκινοτρίχης. «Δεν θα μπορούσα να ξέρω τι έγινε» απάντησα, προσπα­ θώντας να απαλλαγώ από το αλεξίσφαιρο γιλέκο μου χωρίς να μου πέσει το τηλέφωνο. Η πρώτη μου ενστικτώδης αντίδρα­ ση ήταν –ακόμη– να του πω να πάει να κάνει κάτι δημιουργι­ κό στον εαυτό του, όμως ούτε η πνευματική κατάσταση ούτε η ερωτική ζωή του πρώην συνεργάτη μου ήταν δικό μου πρό­ βλημα – όχι πια. Ο Σαμ επέστρεψε στο ακουστικό ακόμα πιο σφιγμένος και ταραγμένος από πριν. «Μπορείς να φορέσεις γυαλιά και κουκούλα ή καπέλο ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων;» Έμεινα με το γιλέκο μισοβγαλμένο πάνω από το κεφάλι μου. «Τι διάολο;» «Κάσι, σε παρακαλώ» ικέτευσε ο Σαμ, και ακουγόταν τό­ σο καταπονημένος, έτοιμος να καταρρεύσει. «Σε παρακαλώ». Οδηγώ μια παλιά σαράβαλη βέσπα, εντελώς ακατάλληλη για μια πόλη όπου είσαι αποκλειστικά ό,τι ξοδεύεις, όμως έχει και τα πλεονεκτήματά της. Στο μποτιλιάρισμα κινείται περίπου τέσσερις φορές γρηγορότερα από το μέσο SUV, κι επίσης μπο­ ρώ να βρω εύκολα να παρκάρω. Άσε που λειτουργεί ως ένας εξαιρετικά βολικός κοινωνικός κόφτης, καθώς όποιος της ρίχνει ξιπασμένες ματιές είναι μάλλον απίθανο να γίνει ο καινούργιος μου κολλητός. Αφήνοντας πίσω μου την πόλη, είχα τον ιδανικό καιρό για βόλτα με τη μηχανή. Είχε βρέξει κατά τη διάρκεια της νύχτας, άγριες ριπές χιονόνερου χτυπούσαν το τζάμι μου, όμως μέχρι την αυγή η καταιγίδα είχε κοπάσει και η μέρα ήταν διαυγής και γαλάζια, η πρώτη σχεδόν ανοιξιάτικη. Άλλες χρο