Ξένο δέρμα

25 Ξ Ε Ν Ο Δ Ε Ρ Μ Α όμως τα παιδιά στο Ανθρωποκτονιών, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είχαν βγάλει πανεπιστήμιο και ήταν περισ­ σότερο εντυπωσιασμένοι απ’ όσο θα ’πρεπε από τις μισερές σπουδές μου στην ψυχολογία, συνήθιζαν να χρησιμοποιούν εμένα για τη δουλειά. Και ήμουν καλή. Στον ελεύθερο χρόνο μου διάβαζα πολλά εγχειρίδια και στατιστικές, προσπαθώντας να ενημερώνομαι. Το αστυνομικό ένστικτο του Σαμ θα υπερί­ σχυε της προστατευτικότητάς του και θα με καλούσε, αν με χρειαζόταν, αν είχε βρεθεί αντιμέτωπος με κάτι αρκετά άσχη­ μο σε έναν τόπο εγκλήματος. «Για στάσου» είπε ο κοκκινομάλλης. Είχε αφήσει την πόζα και είχε ανακαθίσει στον πάγκο του. «Ήσουνα στο Ανθρωπο­ κτονιών;» Ακριβώς γι’ αυτό δεν ήθελα πολλά κολλητιλίκια με τους άλλους. Είχα ακούσει τον ενθουσιώδη αυτόν τόνο υπερβολικά πολλές φορές τους τελευταίους μήνες. «Μια φορά κι έναν καιρό» είπα, χαρίζοντάς του το πιο γλυκό μου χαμόγελο σε συνδυασμό με ένα δεν-θέλεις-να-το- θίξεις-αυτό-το-θέμα ύφος. Η περιέργεια του κοκκινοτρίχη είχε μια σύντομη μονομαχία με τη λίμπιντό του. Προφανώς, διαπίστωσε ότι ούτως ή άλλως η πιθανότητα να ικανοποιήσει τη λίμπιντό του ήταν από μη­ δαμινή έως ανύπαρκτη, κι έτσι κέρδισε η περιέργειά του. «Εσύ ήσουν που δούλεψες σ’ εκείνη την υπόθεση, έτσι;» ρώτησε, γλιστρώντας μερικά ντουλαπάκια πιο κοντά. «Με το νεκρό κορίτσι. Τι συνέβη στ’ αλήθεια;» «Όλες οι φήμες είναι αληθινές» του είπα. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο Σαμ είχε μια πνιχτή λογομαχία. Κοφτές εκνευρισμένες ερωτήσεις εναλλάσ­ σονταν με αυτή την αργόσυρτη ομιλία, κι αν ο κοκκινοτρίχης το βούλωνε έστω για ένα δευτερόλεπτο, θα μπορούσα να κα­ ταλάβω ποιος ήταν που μιλούσε.