Ξένο δέρμα

23 Ξ Ε Ν Ο Δ Ε Ρ Μ Α «Είμαι στο σκοπευτήριο. Το είχα στο ντουλάπι. Συμβαίνει κάτι;» «Συγγνώμη. Δεν ήθελα να… Συγγνώμη». Έβγαλε πάλι αυ­ τόν τον τραχύ ήχο. «Με ειδοποίησαν. Για μια υπόθεση». Η καρδιά μου κλότσησε βίαια. Ο Σαμ είναι στο Ανθρωπο­ κτονιών. Καταλάβαινα ότι μάλλον έπρεπε να καθίσω, όμως δεν μπορούσα να κάνω τα γόνατά μου να λυγίσουν. Έτσι, έγειρα πάνω στα ντουλάπια. «Ποιος είναι;» ρώτησα. «Τι; Όχι. Όχι, προς Θεού, δεν είναι… Δηλαδή, δεν είναι κά­ ποιος γνωστός μας. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Άκου, μπορείς να έρθεις εδώ;» Μπόρεσα ν’ ανασάνω πάλι. «Σαμ, τι διάολο συμβαίνει;» «Απλώς… μπορείς να έρθεις; Είμαστε στο Γουίκλοου, έξω από το Γκλένσκι. Το ξέρεις, έτσι; Αν ακολουθήσεις τις πινακί­ δες, περνάς μέσα από το χωριό και συνεχίζεις προς τα νότια. Στα χίλια διακόσια μέτρα περίπου θα συναντήσεις στα δεξιά σου ένα μικρό μονοπάτι – θα δεις την ταινία της αστυνομίας. Θα σε περιμένουμε εκεί». Τα αγόρια τού Ηθών είχαν αρχίσει να δείχνουν ενδιαφέρον. «Σε μία ώρα αρχίζει η βάρδιά μου. Τόσο θέλω και μόνο για να ’ρθω μέχρι εκεί». «Θα τους ειδοποιήσω εγώ. Θα πω στο Ενδοοικογενειακής Βίας ότι σε χρειαζόμαστε». «Όχι, δεν θα το κάνεις. Σαμ, δεν είμαι πια στο Ανθρωποκτο­ νιών. Αν πρόκειται για φόνο, δεν έχει καμία σχέση μ’ εμένα». Μια αντρική φωνή στο βάθος: σταθερή, αργόσυρτη, δύσκο­ λο να την αγνοήσεις. Ακουγόταν οικεία, αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω γιατί. «Περίμενε» είπε ο Σαμ. Στερέωσα το τηλέφωνο ανάμεσα στο αυτί και στον ώμο μου