Ξένο δέρμα

22 T A N A F R E N C H μου και προσπαθούσα να κάνω ψιλή κουβέντα με δύο τύπους από το Ηθών χωρίς να τους αφήσω να καταλάβουν ότι ανυπο­ μονούσα να πάω να φάω πρωινό. «Αν είναι δυνατόν!» είπε ο ένας από τους δύο. «Στο Ενδο­ οικογενειακής Βίας δεν είσαι; Ποιος έχει κουράγιο να δείρει την κυρά του τέτοια ώρα;» «Πάντα βρίσκει κανείς χρόνο για τα σημαντικά πράγματα» αντιγύρισα, ψαρεύοντας το κλειδί του ντουλαπιού μου από την τσέπη. «Μπορεί να είναι οι μυστικές στρατιωτικές υπηρεσίες που ψάχνουν για δεινούς σκοπευτές» είπε ο μικρότερος χαμογε­ λώντας μου. Ήταν μεγαλόσωμος και κοκκινομάλλης και με έβρισκε χαριτωμένη. Είχε εκθέσει τους μυς του σε κοινή θέα και τον είχα πιάσει να τσεκάρει το δάχτυλό μου για βέρα. «Θ’ άκουσαν μάλλον ότι δεν είμαστε εμείς διαθέσιμοι» πρόσθεσε ο φίλος του. Ξέθαψα το κινητό μέσα από το ντουλαπάκι μου. Στην οθό­ νη έγραφε ΣΑΜ Ο’ ΝΙΛ και στην άκρη αναβόσβηνε το εικονίδιο των αναπάντητων κλήσεων. «Γεια» είπα. «Τι τρέχει;» «Κάσι». Ο Σαμ ακουγόταν χάλια, ξεψυχισμένος και άρρω­ στος, σαν κάποιος να του είχε χώσει μπουνιά στο στομάχι και να τον είχε αφήσει ξέπνοο. «Είσαι καλά;» Γύρισα την πλάτη μου στους τύπους τού Ηθών και πήγα σε μιαν άκρη. «Καλά είμαι. Γιατί; Τι έγινε;» «Χριστέ μου, Κάσι!» Έβγαλε έναν πνιχτό ήχο σαν να του έσφιγγε κάτι τον λαιμό. «Σε πήρα τέσσερις φορές . Ήμουν έτοιμος να στείλω κάποιον στο σπίτι σου να σε ψάξει. Γιατί δεν απαντούσες στο γαμωτηλέφωνο;» Η συμπεριφορά του ήταν περίεργη. Ο Σαμ ήταν ο πιο ευ­ γενικός τύπος που είχα γνωρίσει ποτέ μου.