Ξένο δέρμα

21 Ξ Ε Ν Ο Δ Ε Ρ Μ Α το κεφάλι μου ακουμπούσε στο μαξιλάρι. Ο Σαμ –ο φίλος μου, αν και η ιδέα ακόμη με ξάφνιαζε μερικές φορές– είπε ότι έπρεπε να μου δώσω χρόνο, και όλα θα περνούσαν. Όταν του απάντησα ότι δεν ήμουν και πολύ σίγουρη, έγνεψε συγκατα­ βατικά και είπε ότι και αυτό θα μου περνούσε. Ώρες ώρες μου την έδινε στα νεύρα ο Σαμ με κάτι τέτοια. Σκέφτηκα να καταφύγω στην παραδοσιακή συνταγή των μπάτσων –ποτό, συχνά από νωρίς–, όμως φοβόμουν μήπως κατέληγα να τηλεφωνώ στα λάθος άτομα στις τρεις το πρωί για να βγάλω τα σώψυχά μου. Επιπλέον, διαπίστωσα ότι η σκοποβολή είχε το ίδιο αναισθητικό αποτέλεσμα πάνω μου, και μάλιστα χωρίς τις αρνητικές παρενέργειες. Αυτό δεν έβγα­ ζε και πολύ νόημα, δεδομένου του τρόπου με τον οποίο αντι­ δρούσα γενικότερα στους δυνατούς θορύβους, όμως δεν είχε σημασία. Μετά τις πρώτες βολές ένας πυροκροτητής έσκαγε στο πίσω μέρος του μυαλού μου και ο υπόλοιπος κόσμος ξε­ θώριαζε και χανόταν κάπου πέρα μακριά, τα χέρια μου γίνο­ νταν σταθερά σαν βράχος γύρω από το όπλο και δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από μένα και τον χάρτινο στόχο, την αψιά μυρωδιά της μπαρούτης στον αέρα και την αίσθηση της πλά­ της μου που τσιτωνόταν για την ανάκρουση. Έβγαινα αποκεί γαλήνια και απαθής σαν να είχα πάρει Βάλιουμ. Όταν πια η επίδραση περνούσε, είχα βγάλει άλλη μια μέρα στη δουλειά και μπορούσα να γυρίσω και να κοπανάω το κεφάλι μου σε αιχμηρές γωνίες στην άνεση του σπιτιού μου. Έφτασα σε ση­ μείο να πετυχαίνω εννιά στις δέκα βολές στο κεφάλι από τα σαράντα μέτρα, και ο ρυτιδιασμένος τυπάκος που είχε το σκοπευτήριο άρχισε να με κοιτάζει με βλέμμα εκπαιδευτή αλόγων, μουρμουρίζοντας διάφορα για τα πρωταθλήματα του Σώματος. Εκείνο το πρωί τέλειωσα γύρω στις εφτά. Όταν χτύπησε το κινητό μου, ήμουν στα αποδυτήρια, όπου καθάριζα το όπλο