Ξένο δέρμα

20 T A N A F R E N C H υποστεί τα χειρότερα, και δεν ήταν παρά κάτι λίγες γρατσου­ νιές στο πρόσωπο, που δεν άφησαν καν σημάδι. Τέλος καλό, όλα καλά για όλους. Αν έξυνες την επιφάνεια όμως… Επιχείρηση Εστιάδα. Σε όποιον κι αν το αναφέρεις στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών, ακόμα και σε κάποιον από εκείνους που δεν ξέρουν ολόκληρη την ιστορία, θα εισπράξεις, ακόμα και τώρα, αυτό το βλέμμα, το χαρακτηριστικό ανασήκωμα των φρυδιών και των χεριών εκεί­ νου που παίρνει τις αποστάσεις του από μια εντελώς γαμημέ­ νη κατάσταση και τις παράπλευρες απώλειές της. Από κάθε ουσιαστική άποψη, χάσαμε, και μάλιστα κατά κράτος. Κάποιοι άνθρωποι είναι σαν μικρά Τσερνόμπιλ, σιγοβράζουν σιωπηλά και ξεχειλίζουν δηλητήριο. Αν βρεθείς δίπλα τους, κάθε ανάσα που παίρνεις θα σε διαλύσει από μέσα προς τα έξω. Κάποιες περιπτώσεις –ρώτα όποιον μπάτσο θέλεις– είναι τοξικές και ανίατες, διαβρώνουν οτιδήποτε αγγίξουν. Κατέληξα με μια ποικιλία συμπτωμάτων που θα έκανε τον τρελογιατρό να χοροπηδάει στα δερμάτινα σανδάλια του – μόνο που, ευτυχώς, κανείς δεν σκέφτηκε να με στείλει εκεί απλώς και μόνο για μερικές γρατσουνιές στη μούρη. Ήταν κλασική περίπτωση ψυχικού τραύματος –τρέμουλο, ανορεξία, πήδος μέχρι το ταβάνι κάθε φορά που χτυπούσε το κουδούνι ή το τηλέφωνο–, μαζί με κάποιες δικές μου πρόσθετες φιορι­ τούρες. Ο συντονισμός μου ήταν για κλάματα. Για πρώτη φο­ ρά στη ζωή μου μπουρδούκλωνα τα πόδια μου, έπεφτα πάνω σε πόρτες, χτυπούσα το κεφάλι μου σε ντουλάπια. Και στα­ μάτησα να ονειρεύομαι. Πριν, τα όνειρά μου ήταν άγριοι χεί­ μαρροι εικόνων, στήλες φωτιάς που ξεπηδούσαν σε σκοτεινά βουνά, κληματσίδες που ξεχύνονταν μέσα από συμπαγείς τοί­ χους, ελάφια που κάλπαζαν στην παραλία του Σάντιμαουντ τυλιγμένα σε νήματα φωτός. Μετά, έπεφτα σε έναν βαρύ μαύ­ ρο ύπνο, σαν να με χτυπούσε βαριοπούλα την ίδια στιγμή που