Ξένο δέρμα

19 Ξ Ε Ν Ο Δ Ε Ρ Μ Α πάρουν χαμπάρι. Πολύ σύντομα, αν είσαι απ’ αυτούς που μαθαίνουν γρήγορα, μπορείς να βγάλεις τη μέρα δείχνοντας σχεδόν σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Δεν ήμουν έτσι στο παρελθόν. Πάντα πίστευα ότι τα κου­ ρελιασμένα νεύρα ήταν για τις ηρωίδες της Τζέιν Όστεν ή για τα κοριτσάκια που μιλάνε σαν να έχουν καταπιεί ήλιον και δεν πληρώνουν ποτέ τα ποτά τους. Δεν υπήρχε περίπτωση να τα παίξω σε στιγμές κρίσης, δεν ήμουν από τις δεσποσύνες που κουβαλούν αρωματικά άλατα στο πουγκί τους. Το μαχαίρωμα από τον δαιμονισμένο ναρκομανή στο UCD σχεδόν δεν με άγ­ γιξε. Ο τρελογιατρός του τμήματος πέρασε βδομάδες ολόκλη­ ρες προσπαθώντας να με πείσει για το βαθύ τραύμα που είχα υποστεί, ώσπου εντέλει αναγκάστηκε να εγκαταλείψει και να παραδεχτεί (με κάποια απογοήτευση, καθώς δεν του τύχαιναν και πολλοί μαχαιρωμένοι μπάτσοι για να παίξει, οπότε έλπιζε να έχω κάποιο εντυπωσιακό σύμπλεγμα) ότι ήμουν καλά και να με αφήσει να γυρίσω στη δουλειά. Αυτό που έκανε τη ζημιά, προς μεγάλη μου ντροπή, δεν ήταν κάποια θεαματική μαζική δολοφονία ή μια κατάσταση ομηρίας που πήγε στραβά ή κάποιος ήσυχος τύπος που φύλα­ γε ανθρώπινα όργανα στο ψυγείο του. Η τελευταία μου υπό­ θεση στο Ανθρωποκτονιών ήταν από τις απλές, σαν δεκάδες άλλες, δεν έφερε κανένα προειδοποιητικό σημάδι. Δεν ήταν παρά ένα νεκρό κορίτσι κάποιο καλοκαιριάτικο πρωινό, και το σήμα ήρθε την ώρα που εγώ κι ο συνεργάτης μου κωλοβα­ ρούσαμε στα γραφεία του τμήματος. Μάλιστα, το όλο πράγμα πήγε καλά, ιδωμένο απέξω. Επισήμως, λύσαμε την υπόθεση πριν περάσει μήνας, η κοινωνία σώθηκε από τον κακούργο, όλα έδειχναν καλά στα μέσα ενημέρωσης αλλά και στα στα­ τιστικά της χρονιάς. Δεν σημειώθηκε ούτε κάποια δραματική καταδίωξη με αυτοκίνητα ούτε ανταλλαγή πυροβολισμών, τίποτα τέτοιο. Σωματικά τουλάχιστον, εγώ ήμουν που είχα