Ξένο δέρμα

18 T A N A F R E N C H καθόλου τη Λέξι και τη σύντομη, σκιώδη ζωή της. Δεν είμαι ο τύπος που κολλάει στο παρελθόν – ή τουλάχιστον το παλεύω πολύ να μην είμαι. Ό,τι έγινε, έγινε. Το να προσποιείσαι το αντίθετο είναι χάσιμο χρόνου. Τώρα όμως πιστεύω πως πάντα ήξερα ότι θα υπήρχαν επιπλοκές με τη Λέξι Μάντισον. Δεν γίνεται να επινοήσεις ένα πρόσωπο, έναν άνθρωπο με αναμνή­ σεις από το πρώτο φιλί, αίσθηση του χιούμορ και αγαπημένο σάντουιτς, κι όταν πάψει πια να εξυπηρετεί τους σκοπούς σου, να περιμένεις να διαλυθεί απλώς σε ένα μάτσο κακογραμμένες σημειώσεις κι έναν καφέ ενισχυμένο με ουίσκι. Τελικά πάντα ήξερα πως κάποια μέρα θα επέστρεφε να με βρει. Της πήρε τέσσερα χρόνια και διάλεξε πολύ προσεκτικά τη στιγμή. Ήταν ένα πρωινό του Απρίλη όταν ήρθε να μου χτυπή­ σει, λίγους μήνες μετά την αποχώρησή μου από το Ανθρωπο­ κτονιών. Ήταν πολύ νωρίς και βρισκόμουν στο σκοπευτήριο. Το σκοπευτήριο που χρησιμοποιούμε είναι υπόγειο και βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, σε μεγάλο βάθος κάτω από τα μισά αυτοκίνητα του Δουβλίνου και το πυκνό στρώμα αι­ θαλομίχλης. Δεν χρειαζόταν να είμαι εκεί –πάντα ήμουν καλή στο σημάδι και οι επόμενες δοκιμασίες σκοποβολής αργούσαν πολύ ακόμη–, όμως το τελευταίο διάστημα ξυπνούσα πολύ νωρίτερα από την ώρα που έπρεπε να πάω στη δουλειά και σε τρομερή υπερένταση για οτιδήποτε άλλο. Η σκοποβολή ήταν το μόνο πράγμα, όπως είχα διαπιστώσει, που μπορούσε να διώξει την ένταση από πάνω μου. Έπαιρνα τον χρόνο μου προσαρμόζοντας τις ωτασπίδες και ελέγχοντας το όπλο μου, περίμενα ώσπου να είναι όλοι απόλυτα προσηλωμένοι στους στόχους τους, έτσι ώστε να μην μπορούν να δουν ότι στις πρώ­ τες βολές έτρεμα σαν καρτούν που έχει πάθει ηλεκτροπληξία. Το να φρικάρεις εύκολα συνοδεύεται από ένα ειδικό πακέτο δεξιοτήτων: επινοείς μια σειρά από μικρά κόλπα για να το καλύψεις, ώστε να είσαι βέβαιος ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν θα