Ξένο δέρμα

17 Ξ Ε Ν Ο Δ Ε Ρ Μ Α τη συνήθεια να στεριώνει κάπου, οπότε δεν έμαθε ποτέ πώς να το κάνει. Λίγο αφελής ίσως, κάπως απερίσκεπτη, πολύ πρόθυμη να σου πει οτιδήποτε τη ρωτούσες χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά. «Είναι δόλωμα» είπε ο Φρανκ απερίφραστα «και πρέπει να είναι το κατάλληλο δόλωμα ώστε να κάνει τους διακινητές να τσιμπήσουν. Χρειάζεται λοιπόν να είναι αρκετά αθώα ώστε να μην τη θεωρήσουν απειλή, αρκετά έμπιστη για να τους είναι χρήσιμη και αρκετά αντιδραστική ώστε να μην αναρωτηθούν γιατί θέλει να μπει στο παιχνίδι». Όταν τελειώσαμε είχε πέσει πια το σκοτάδι. «Καλή δουλειά» είπε ο Φρανκ. Δίπλωσε το χρονολόγιο και μου το έδωσε. «Σε δέκα μέρες αρχίζει ένα πρόγραμμα εκπαί­ δευσης ντετέκτιβ. Θα φροντίσω να το παρακολουθήσεις. Ύστε­ ρα θα επιστρέψεις εδώ και θα δουλέψω για λίγο μαζί σου. Όταν αρχίσει το UCD τον Οκτώβρη, ξεκινάς». Ξεκρέμασε ένα δερμάτινο σακάκι από τη γωνία των ραφιών, έσβησε το φως και έκλεισε την πόρτα του μικρού σκοτεινού γραφείου. Περπάτησα μέχρι τη στάση του λεωφορείου θαμπω­ μένη, τυλιγμένη στη μαγεία, επιπλέοντας καταμεσής ενός μυ­ στικού, ολοκαίνουργιου κόσμου, με το χρονολόγιο να θροΐζει στην τσέπη του μπουφάν της στολής μου. Όλα είχαν γίνει τόσο γρήγορα και φάνταζαν τόσο απλά. Δεν θα μπω στη διαδικασία να ξετυλίξω το μακρύ κουβάρι των γεγονότων που με οδήγησαν από τους μυστικούς στο Ενδοοι­ κογενειακής Βίας. Η συνοπτική εκδοχή; Το αρχιφρικιό του σπιντ στο UCD ξέφυγε τελείως και με μαχαίρωσε, ο τραυματισμός εν ώρα υπηρεσίας μού εξασφάλισε μια θέση στο Ανθρωποκτο­ νιών, το Ανθρωποκτονιών κατέληξε να κάνει το μυαλό μου κιμά, οπότε την κοπάνησα. Πέρασαν χρόνια χωρίς να σκεφτώ