Ξενοδοχείο για μάγισσες 3: Προσοχή, οι πελάτες δαγκώνουν!

11 ερημιά, ενώ μέχρι και οι μύγες στους τοίχους έμοιαζαν να κοιμούνται με τα μάτια ανοιχτά. Στους σκονισμέ- νους καναπέδες του λόμπι δεν υπήρχε ψυχή. Κανένας δε διάβαζε την εφημερίδα του, ούτε περπατούσε στον λαβύρινθο του κήπου, ούτε πιανόταν στα δίχτυα των ύπουλων αναρριχητικών φυτών, που τυλίγονταν σφι- χτά γύρω από τα μέλη των αθώων περαστικών και δεν τους άφηναν να φύγουν. Δεν υπήρχε ούτε ένας να πα- ραγγείλει γλυκόξινο βαλτοχυμό από το μπαρ, ούτε μια ιπτάμενη σκούπα να προσγειωθεί στην καλυμμένη από βρύα ταράτσα. Όλα τα δωμάτια ήταν άδεια, παρά την εξαίσια μυρωδιά μούχλας που ανέδιδαν. Η Λεονόρα Θαμνομπουκλάκη μασούλησε σκεφτική μία από τις κόκκινες μπούκλες της. Τα μάτια της είχαν στενέψει από θυμό. Έβγαλε έναν θυμωμένο αναστεναγμό, έπειτα έδωσε μια και πέταξε από το τραπέζι το αδειανό βιβλίο κρατήσεων, που αμέσως τυλίχτηκε στις φλόγες. Κανένας δεν προσπάθησε να το σώσει. Μόνο κάποιο ποντίκι-τα- χυδρόμος ξεπρόβαλε κάτω από την πολυθρόνα όπου χουζούρευε και ρώτησε νυσταγμένο: «Θέλετε να στεί- λετε ποντικομήνυμα;». «Όχι!» απάντησε απότομα η μάγισσα Θαμνομπου- κλάκη. «Είπα κι εγώ. Αφού δεν πατάει ψυχή εδώ μέσα». Το