Ξενοδοχείο για μάγισσες 3: Προσοχή, οι πελάτες δαγκώνουν!

17 Η Κλάρα ένιωσε μια γλυκιά ανατριχίλα. Έπειτα το ξόρκι έπιασε και εκείνη βρέθηκε να αιωρείται ψηλά, ώσπου προσγειώθηκε στο κοντέινερ ανακύκλωσης γυαλιού. Όχι, παραήταν φανερή κρυψώνα. Κοίταξε γύρω της. Μπροστά από το κοντέινερ υπήρχαν τρία μεγάλα ξύλινα κιβώτια. Μάλλον προορίζονταν και αυ- τά για τη χωματερή. Έμοιαζαν κάπως με φέρετρα. Η Κλάρα κρύφτηκε πίσω από το πρώτο. Χα, χα, η Ροζαλί θα την έψαχνε ψηλά στον αέρα, δε θα σκεφτόταν να κοιτάξει εδώ κάτω. Η Κλάρα ξάπλωσε μπρούμυτα στο έδαφος. «Ένα, τέσσερα, εννιά… Φτου και βγαίνω» φώναξε η Ροζαλί βγάζοντας τα χέρια από το πρόσωπό της. «Πού είσαι, γιατί δε βγάζεις ούτε κιχ;» Η Κλάρα κράτησε την ανάσα της και κρυφογέλασε αθόρυβα. «Κλάρα;» Η Ροζαλί κοίταξε εξεταστικά γύρω της. «Για κάνε ένα κιχ… » «Χραπ!» Το κιβώτιο πίσω από το οποίο κρυβόταν η Κλάρα, άνοιξε με έναν δυνατό θόρυβο. Κάποιος ήταν μέσα! Η Κλάρα κρυφοκοίταξε και είδε έναν άντρα με μεγάλα γυαλιά ηλίου και σκούρο πανωφόρι να βγαίνει από μέσα. Στο πρόσωπό του είχε απλώσει ένα παχύ στρώμα λευκής κρέμας. «Τι αηδιαστικός ήλιος είναι αυ- τός!» αναστέναξε. «Ήδη με έπιασε πονόδοντος. Εμπρός,