Ξενοδοχείο για μάγισσες

29 Από την άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκαν δυ- νατά γέλια. «Τρελός; Εγώ; Μα σε ποιον νομίζετε πως μιλάτε;» είπε ο κύριος Μίτελμπαχ οργισμένος. «Λέτε να μην μπορώ να ξεχωρίσω ένα αυτί;» Το τεράστιο αυτί πήρε πάλι φόρα και σκαρφάλωσε στο παντελόνι του κυρίου Μίτελμπαχ, φτάνοντας μέ- χρι το κεφάλι του. Εκείνος, ολοένα και πιο ταραγμένος από τη συνομιλία, συνέχισε το τηλεφώνημα χωρίς να αντιληφθεί το παραμικρό. «Όχι, κύριε, δεν έχω πιει! Και μάλιστα αυτή τη στιγμή το αυτί βρίσκεται στο πάτωμα ακριβώς μπροστά μου!» Ο κύριος Μίτελμπαχ κοίταξε γύρω του. Το αυτί είχε εξαφανιστεί. Από το κιβώτιο δεν ακουγόταν άχνα. Μπροστά του στέκονταν μόνο η κόρη του και εκείνο το παράξενο κορίτσι. Η Ροζαλί ξερόβηξε και είπε ψιθυριστά: «Χέξουμ, κβέ- ξουμ, βαντεβέξουμ, περπλέξουμ! Τσουκνίδας ρίζα και αχνιστό καζάνι, χαλάρωσε κι ηρέμησε και ταραχή να μη σε πιάνει!». Ο κύριος Μίτελμπαχ ανοιγόκλεισε τα μάτια. Προς στιγμήν ένιωσε να τα χάνει. Για ποιο λόγο ακριβώς σκόπευε να παραπονεθεί; Και για- τί μιλούσε στο τηλέφωνο με αυτούς τους αναίσχυντους ανθρώπους;