Ξενοδοχείο για μάγισσες

27 «Ναι, είναι δικό μας το ξενοδοχείο». «Κλα…» ψέλλισε ο κύριος Μίτελμπαχ. «Κλα… Κλα…» «Κλαδιά;» προσπάθησε να μαντέψει η Ροζαλί. «Ναι, μην ανησυχείτε, θα τα μαζέψουμε. Θέλετε να μας βοη- θήσετε;» «Κλάρα!» κατάφερε επιτέλους να ξεστομίσει ο κύριος Μίτελμπαχ. «Πήγαινε αμέσως σπίτι! Αυτοί οι άνθρωποι προφανώς το έσκασαν από κάποιο ίδρυμα. Θα καλέσω την αστυνομία». Ψαχούλεψε στην τσέπη του παντελο- νιού του και έβγαλε το κινητό του. «Σνικ και σνακ και κουά κουά κουά, τίποτα δε θα κάνεις και άκου με καλά» πετάχτηκε το κιβώτιο. «Τώρα αμέσως θα με ανοίξεις και θα αρχίσεις να ξεπακετάρεις, παλιοτεμπέλαρε. Ήδη περίμενα πολύ». Η Κλάρα έβγαλε ένα πνιχτό γελάκι. Ένα κιβώτιο που μιλούσε. Τι τέλειο! Και το αυτί που περπατούσε… Πόσο θα ήθελε να είχε και εκείνη ένα. Άραγε ήταν τηλεκα- τευθυνόμενο; Γύρισε προς το κορίτσι. «Πού το βρήκες το αυτί;» ρώτησε. «Το αγόρασες ονλάιν;» «Είναι το αυτί του προπάππου μου. Μας το άφησε κληρονομιά». Το αυτί έμεινε ακίνητο για λίγο και τεντώθηκε με υπερηφάνεια. «Συνολικά έχουμε τριάντα τέσσερα αυ- τιά ηλικιωμένων αντρών» συνέχισε η Ρο-