Ξενοδοχείο για μάγισσες

24 «Εμ… Βασικά οι γονείς μου…» ψέλλισε η Ροζαλί, αλλά τη διέκοψε η φωνή της μαμάς. «Λορέντζο, δε βρίσκω το αυτί μου. Μήπως το είδες πουθενά;» «Κοίταξες στο κουτί με τα κοτοπόδαρα;» πρότεινε ο πατέρας της Ροζαλί. Τα μάτια του κυρίου Μίτελμπαχ γούρλωσαν ακόμα περισσότερο. «Εμ… οι γονείς μου είναι απασχολημένοι» ψέλλισε η Ροζαλί. Θεώρησε την απάντησή της πολύ καλή και δεν καταλάβαινε γιατί την κοίταζε έτσι ο άντρας. Και τότε κατάλαβε. Το τεράστιο, γεροντικό αυτί της δεν ήταν πια στη θέση του. Να πάρει η ευχή! Κάποιο λάθος πρέπει να έκανε στο ξόρκι! Το αυτί σκαρφάλωνε τώρα στο κεφάλι της Ροζαλί και κατευθυνόταν προς τον άντρα. Λογικό, πάσχιζε να τοποθετηθεί και πάλι σε κάποιο ανδρικό κεφάλι, όπως του άρμοζε. «Αυτάκι μικρό μου, μείνε δικό μου» ψιθύρισε η Ρο- ζαλί. Αχ, να πάρει, είχε ξεχάσει τα ακριβή λόγια. Το αυτί σταμάτησε ακριβώς στη μέση του κεφαλιού της. Ο κύριος Μίτελμπαχ άρχισε να βλεφαρίζει νευρικά. Ξαφνικά το αυτί έπεσε από το κεφάλι της Ροζαλί και προσγειώθηκε στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σ’ εκείνη και τον κύριοΜίτελμπαχ. «Θέλετε να μεταφέρω κάτι στους γονείς μου;» ρώτησε ευγενικά η Ροζαλί.