Χάθηκε βελόνι

ΧΑΘΗΚΕ ΒΕΛΟΝΙ 17 είχε γεννηθεί στην Ελλάδα αλλά στην Αλβανία. Σε ένα χωριό στη νότια Αλβανία, στη Βόρεια Ήπειρο, που το έλε­ γαν Δρεπένι. Τον ρώτησα γιατί δεν μου το είχε πει. Ντρε­ πόταν; «Όχι, τι να ντραπώ» μου είχε απαντήσει. «Απλώς δεν το θεωρούσα σημαντική πληροφορία. Το ότι μου αρέσει ο Μπέργκμαν το θεωρώ πιο χρήσιμο και αντιπροσωπευτικό στοιχείο της προσωπικότητάς μου». Δεν με έπεισε. Αυτή η αποκάλυψη, πάντως, μου άνοιξε την όρεξη για ερωτήσεις. Ήξερα όμως ότι τα πιο πολλά θα μου τα έλεγε, αν μου τα έλεγε ποτέ, μόνος του. Όπως λίγες μέρες αργότερα μου είπε για το όνομά του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Σάντο. Δηλαδή έτσι τον έγραφε η ταυτότητα. «Να, δες» μου είπε και μου την έδειξε. Ήταν μια ταυτό­ τητα σαν τη δική μου, αλλά ροζ. Μου την επεδείκνυε σαν τρόπαιο. «Μας μπαγλάρωναν για πλάκα μέχρι να την πά­ ρουμε αυτήν. Όταν ανέβηκα Αθήνα, με σταματούσαν οι μπάτσοι στον δρόμο μόνο και μόνο επειδή δεν έμοιαζα για ντόπιος. Επειδή έχω ανοιχτά χρώματα. Κι όταν έβλεπαν τη ροζ ταυτότητα, σε ρωτούσαν αμέσως αν έχεις τίποτα πα­ ράνομο πάνω σου». Η μεγαλύτερη διαφορά μας ήταν το φαγητό. Εκείνος μιλούσε συνέχεια γι’ αυτό και δοκίμαζε τα πάντα. Στις βόλ­ τες μας σταματούσε στους φούρνους. Χάζευε για ώρα τις βιτρίνες. «Μα δεν είναι πανέμορφα;» μου έλεγε. Εγώ το