Χάθηκε βελόνι

ΔΡΕΠΕΝΙ. ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΧΑ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΩ . Το δελτίο ειδήσεων είχε πάλι ρεπορτάζ για τις αναταραχές στην Αλ­ βανία. «Θα λείψω μερικές μέρες» της είπα στο τραπέζι το πρωί. «Τι εννοείς θα λείψεις; Πού θα πας;» Έπινε χυμό, με τα μακριά της δάχτυλα τυλιγμένα στο ποτήρι. Κόκκινα νύχια πάνω σε πορτοκαλί γυαλί. Δύο δα­ χτυλίδια στον παράμεσο. Τα χέρια της είχα ερωτευτεί πρώ­ τα και ύστερα το υπόλοιπό της σώμα. «Πρέπει να βρω έναν φίλο» της απάντησα. «Στον ύπνο σου τον θυμήθηκες; Τι φίλος είναι αυτός;» Δεν της είχα μιλήσει ποτέ για τον Αλέξανδρο. Ήταν σύμ­ βολο μιας εποχής που ήθελα να ξεχάσω. Να αφήσω πίσω μου, για το καλό και των δυο μας. «Μεγάλη ιστορία. Είναι ένας παλιός φίλος που θέλω να δω αν είναι καλά. Θα σου πω περισσότερα μόλις γυρίσω, εντάξει;» «Είναι Ιούλιος, Πέτρο. Θα πηγαίναμε διακοπές. Πρέπει να γίνει τώρα;» «Δεν θα λείψω πολύ, δυο τρεις μέρες. Το πολύ τέσσερις. Έχουμε ακόμα αρκετή άδεια». «Δεν νομίζεις ότι θα έπρεπε να το είχαμε συζητήσει πρώ