Χάθηκε βελόνι

26 ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΜΑΝΤΟ ΓΚΕΖΟΣ »Τι άλλο να σου πω τώρα; Εντάξει, δεν λέγαμε και πολ­ λά εμείς μεταξύ μας. Έτσι το ’χουμε στο σόι. Ο Αλέξανδρος, να μου πεις, παραήτανε. Στραβό κεφάλι, ακοινώνητος, δεν του έβγανες κουβέντα. Του ’λεγα εγώ από παλιά: “ Ίδιος ο μαυροτάτας θα γίνεις εσύ”. »Κοίτα, αυτός του είχε μεγάλη αδυναμία, πιο πολύ απ’ όλους τον αγάπαγε. Ήτανε ο πιο έξυπνος, έπαιρε τα γράμ­ ματα αγέρα. Ήτανε κι ο μικρότερος, έτσι; Ο μικρότερος… Άκου να ιδείς τώρα: Είχανε κάνει κι άλλον έναν μετά τον Σάντο, αλλά τον χάσαμε στα σύνορα. Δεν μιλάγαμε ποτέ γι’ αυτόν στο σπίτι, κατάλαβες. »Και πάνω τώρα δεν ανεβαίνει κανένας από μας. Ποιος να πάει κει πέρα, τι να κάνει; Ούτε το σπίτι δεν έχουμε πια. Όλοι κάναν τις οικογένειές τους. Παντρευτήκαμε Ελληνί­ δες, η Γιάννα Έλληνα. Τα παιδιά όλα έχουν ταυτότητα ελ­ ληνική με το που γεννιούνται. Ξέρεις τι μεγάλο πράμα είναι τούτο; Ξέρεις τι τρέξιμο ρίξαμε εμείς για τις ταυτότη­ τες; Πολύ χαρτί, χρόνια. Όλα ο τάτας τα έτρεχε. Άμα έλει­ πε κανένα, τον έπιανε τρέμουλο, φοβούτανε μην τονε χώ­ νανε μέσα. Τα παιδιά όμως τώρα όλα με το που γεννιούνται, μπαπ, ταυτότητα. Μεγάλο πράμα. »Πού να πάνε, απ’ αυτούς τώρα ούτε απέξω δεν θα πε­ ράσει κανένας όταν μεγαλώσουν. Εδώ εμείς δεν πάμε, που γεννηθήκαμε εκεί. Που ζήσαμε και τόσα. Και μεταξύ μας ένα τηλέφωνο κάνουμε στις γιορτές. Η Γιάννα πήγε έξω, Αυστραλία. Ο Βασίλης Ζάκυνθο κι ο Σπύρος Πολωνία. Ο