Χάθηκε βελόνι

24 ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΜΑΝΤΟ ΓΚΕΖΟΣ «Κοίτα να δεις τώρα ο Αλέξανδρος… Εμείς Σάντο τον λέ­ γαμε από μωρό, άλλο που τον βαφτίσαμε Αλέξανδρο εδώ. Κι εμένα, για να καταλάβεις, Μαριγκλένι με λέγανε πάνω. Έτσι είμαι στην ταυτότητα. Μαρξ Έγκελς Λένιν, κατάλαβες; »Τέτοια ονόματα δίνανε τότε. Την αδερφή μας τη λέγα­ νε Γκένα. Εδώ Γιάννα. Εμένα με βαφτίσανε Μάρκο. Μια άσπρη ρόμπα και μπλουμ, αμέ. Μάρκο Ζέφο με ξέρουνε όλοι τώρα, δεν με λέει κανένας Μαριγκλένι. Ούτε που το θυμούνται. »Κοίταξε να δεις, ο Αλέξανδρος είχε μοιάσει του παππού, τα έπαιρνε από μικρός τα γράμματα, ναι, ξεφτέρι. Αυτός πήγε σχολείο αμέσως, εμείς οι άλλοι όλοι πιάσαμε δουλειά και τα δίναμε στο σπίτι. »Εγώ; Εγώ έχω κάνει από οικοδόμος και μαραγκός μέ­ χρι ηλεκτρολόγος και υδραυλικός, τόσες τέχνες έχω περά­ σει, έτσι; Να με φωνάξεις στο σπίτι, σ’ το φτιάνω όλο μόνος μου, αμέ. Τώρα παράτησα το βενζινάδικο και βάφω. Καλ­ λιτέχνης μιλάμε, έτσι; »Εγώ με τον Αλέξανδρο είμαστε οι μικρότεροι, τον περ­ νάω δηλαδή καμιά δεκαριά χρόνια και πάλι, αλλά ’ντάξει. Παίζαμε πολύ τότε, μαζεύαμε αυτοκινητάκια, αυτοκόλλη­ τα, ό,τι βρίσκαμε. Πιο πολύ παλεύαμε, πιανόμασταν στα χέρια και ρίχναμε ξύλο αβέρτα. Κείνος ήταν μικρός, αλλά είχε κρέας πάνω του, ξίγκι. Ξέρεις πώς ήτανε; Τόφαλος, μιλάμε, ό,τι έβρισκε το ’τρωγε. Εμείς τα άλλα παιδιά πάνω ήμασταν πετσί και κόκαλο. Τι τρώγαμε; Άσε που όλη μέρα