Χάθηκε βελόνι

22 ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΜΑΝΤΟ ΓΚΕΖΟΣ ριμότητά μου τότενες δεν έκατσα ποτέ να ακούσω. Ήτανε ο κρίκος κατά κάποιον τρόπο που με συνέδεε με το πιο ακριβό κομμάτι του γέρου μου. Ο κρίκος αυτός έφυγε πια. Θα τον θυ- μάμαι πάντα με την πιο γλυκιά νοσταλγία. Τώρα θα τον ξανα- βρείς, ωρέ, τον μπαρμπα-Μήτσο εκεί πάνω. Να μου τονε φιλή- σεις και να του πεις συγγνώμη που τον πίκρανα καμιά φορά. Να του πεις ότι τον αγαπάω και τον τιμώ όπως και όσο μπορώ. Καλό ταξίδι, Παυλάρα, λεβέντη Ελληνάρα. Μου άνοιξε ο αδερφός του. Τον έλεγαν Μάρκο και φαι­ νόταν γύρω στα σαράντα. Του έμοιαζε πολύ, μόνο λίγο κο­ ντύτερος. Είχε κι αυτός τα ίδια με όλους τους άλλους μάτια. Του είπα πως ήμουν παλιός φίλος του Αλέξανδρου. Περ­ νούσα από τα μέρη και ήθελα να δω τι κάνει. Αυτός είχε να τον δει από τότε που πέθανε ο πατέρας τους. Άρα ο Αλέξανδρος ήταν ζωντανός μέχρι και πέντε χρόνια πριν. Μπήκα μέσα και μου έφτιαξε καφέ. Ήταν ένα όμορφο μικρό σπιτάκι. Του είπα ότι ήμασταν πολύ καλοί φίλοι με τον Αλέξανδρο κι ότι λυπόμουν για τον πατέρα τους. «Ο τάτας τουλάχιστον έφυγε ήρεμα» μου κάνει. «Η μά­ να πώς πήγε». Κράτησα τον καφέ στον αέρα. «Τι εννοείς;» του είπα. Η μητέρα τους είχε γυρίσει εδώ και καιρό στο Δρεπένι. Έμενε μόνη της. Ένα βράδυ μπήκαν κλέφτες στο σπίτι και τη μαχαίρωσαν.