Χάθηκε βελόνι

18 ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΜΑΝΤΟ ΓΚΕΖΟΣ φαγητό το βαριόμουν. Έτρωγα μόνο για να μην πεινάω. Για να μην πέσω κάτω. «Δεν αφήνεις το φαγητό να βρεις καμιά γκόμενα;» του είχα πει μια φορά. «Το φαγητό είναι το μόνο πάθος μου. Το μόνο πράγμα που με κάνει να νιώθω τόσο ζωντανός. Είναι μια απόλαυση που αφορά μόνο εσένα και δεν εμπλέκει κανέναν άλλον. Ούτε καβγάδες ούτε προσδοκίες ανταπόδοσης ούτε απελ­ πισία ούτε αγωνία να αντεπεξέλθεις στις απαιτήσεις του άλλου. Απλή, στεγνή, αδιαμεσολάβητη απόλαυση». «Δεν μπορεί να μιλάς σοβαρά». Τον είχα δει πολλές φορές να φτύνει μετά το φαγητό. Ένα βράδυ όμως σταμάτησε σε μια κολόνα. Πήρε βαθιές ανάσες και ξέρασε. Ήταν πολύ πηχτό, σαν να μην είχε μα­ σήσει καθόλου την τροφή. Χυλός κανονικός. Το πρόσωπό του είχε γίνει κόκκινο. Τα μάτια του δάκρυζαν. «Είσαι καλά;» τον ρώτησα. «Ναι, μια χαρά» μου είπε. «Πρέπει να το κοιτάξεις, ε; Χρειάζεσαι βοήθεια. Το ξέ­ ρεις» του είπα. «Ναι, φυσικά, το ελέγχω». Ένα άλλο βράδυ με πήρε τηλέφωνο. Η φωνή του έτρε­ με. Μου ζήτησε να βρεθούμε γρήγορα. Με το που με είδε, ακούμπησε στον ώμο μου κι έβαλε τα κλάματα. Έκλαιγε για ώρα. Δεν τον ρώτησα τίποτα. Κάποια στιγμή σταμάτησε. Μετά μιλήσαμε αρκετά. Μου