Χαμένος

J A N E H A R P E R 16 κουρασμένος και, όπως πάντα τον τελευταίο καιρό, μεγαλύτε­ ρος απ’ όσο τον θυμόταν ο Νέιθαν. Καθώς τους χώριζαν δώδε­ κα χρόνια, ο Νέιθαν εξακολουθούσε να ξαφνιάζεται κάπως βλέποντας ότι ο αδερφός του κόντευε τα τριάντα και δεν φο­ ρούσε πια πάνες. Ο Νέιθαν κουκούβισε δίπλα στον μουσαμά. Ήταν ξασπρι­ σμένος από τον καιρό και τεντωμένος σαν σεντόνι που το στε­ ρεώνεις κάτω από το στρώμα. «Κοίταξες καθόλου;» «Όχι, μου είπαν να μην αγγίξω τίποτα». Ο Νέιθαν δεν τον πίστεψε. Υπήρχε κάτι στον τόνο του Μπαμπ, ή ίσως στον τρόπο που έπεφτε ο μουσαμάς στο επάνω μέρος. Όπως το περίμενε, μόλις ο Νέιθαν άπλωσε το χέρι του εκεί, ο Μπαμπ έβγαλε έναν λαρυγγικό ήχο. «Μην το κάνεις, Νέιτ. Δεν είναι ευχάριστο θέαμα». Ο Μπαμπ ποτέ δεν τα κατάφερνε στα ψέματα. Ο Νέιθαν μάζεψε το χέρι του και σηκώθηκε. «Τι του συνέβη;» «Δεν ξέρω. Μόνο αυτό που είπαν στον ασύρματο». «Ναι, αλλά εγώ έχασα πολλά απ’ αυτά που ειπώθηκαν». Ο Νέιθαν απέφυγε να κοιτάξει τον Μπαμπ κατάματα. Ο αδερφός του άλλαξε θέση. «Νόμιζα ότι υποσχέθηκες στη μαμά πως θα τον έχεις ανοιχτό, αδερφέ». Ο Νέιθαν δεν απάντησε και ο Μπαμπ δεν επέμεινε. Ο Νέιθαν κοίταξε πίσω, πέρα από τον φράχτη, τη δική του γη. Μπορούσε να δει τον Ζάντερ ανήσυχο στη θέση του συνοδηγού. Είχαν περάσει την περασμένη βδομάδα ελέγχοντας τη νότια πλευρά του φράχτη, δουλεύοντας τη μέρα, κατασκηνώνοντας τη νύχτα. Πάνω που ήταν έτοιμοι να διακόψουν το προηγούμενο βράδυ, ο αέρας γύρω τους άρχισε να δονείται και ένα ελικόπτερο βού