Χαμένος

Χ Α Μ Ε Ν Ο Σ 15 «Από χτες βράδυ, λίγο πριν σκοτεινιάσει». «Ο θείος Χάρι δεν θα έρθει;» Κι άλλη μικρή παύση, την οποία ακολούθησε ένα αρνητικό κούνημα του κεφαλιού. «Πού βρίσκεται; Πέρα στο σπίτι με τη μαμά;» «Και με την Ίλζε και τα κορίτσια» είπε ο Μπαμπ. «Προ­ σφέρθηκε να έρθει, αλλά του είπα ότι ήσουν στον δρόμο». «Καλύτερα να μείνει κάποιος με τη μαμά. Είχες κανένα πρόβλημα;» Ο Νέιθαν κοίταξε τελικά τον όγκο στα πόδια του. Κάτι τέτοιο θα προσέλκυε τα σαπροφάγα ζώα. «Εννοείς, με τα ντίνγκο*;» «Ναι, ρε φίλε». Φυσικά. Με τι άλλο; Δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές εκεί στις ερημιές. «Αναγκάστηκα να ρίξω μια δυο φορές». Ο Μπαμπ έξυσε την κλείδα του και ο Νέιθαν είδε την άκρη του δυτικού αστέρα στο τατουάζ που απεικόνιζε τον Σταυρό του Νότου. «Αλλά όλα καλά». «Ωραία. Εντάξει». Ο Νέιθαν αναγνώρισε τη γνωστή δυσφο­ ρία που τον έπιανε κάθε φορά που μιλούσε με τον Μπαμπ. Μακάρι να ήταν εκεί ο Κάμερον για να εξομαλύνει τα πράγ­ ματα. Μόλις το σκέφτηκε, ένιωσε μια οδυνηρή σουβλιά συνει­ δητοποίησης στο ηλιακό πλέγμα. Ανάγκασε τον εαυτό του να πάρει μια βαθιά ανάσα κι ο αέρας γέμισε καυτός τον λαιμό και τα πνευμόνια του. Αυτό ήταν δύσκολο για όλους. Τα μάτια του Μπαμπ ήταν κόκκινα και το πρόσωπό του αξύριστο και σφιγμένο από το σοκ – όπως και το δικό του, υπέθετε. Έμοιαζαν κάπως, όχι πολύ όμως. Η συγγένειά τους γινόταν πιο εμφανής όταν είχαν τον Κάμερον μαζί τους, ο οποίος γεφύρωνε το χάσμα με διάφορους τρόπους. Ο Μπαμπ φαινόταν * Αγριόσκυλο της Αυστραλίας και της νοτιοανατολικής Ασίας. (Σ.τ.Μ.)