Χαμένος

Χ Α Μ Ε Ν Ο Σ 23 δυσφορία του τώρα. Καλύτερα συνεννοείσαι με αγελάδες πα- ρά με τον μαλάκα τον Μπαμπ , όπως έλεγε κι ο μπαμπάς τους. «Κοντά στον δρόμο». Ο Νέιθαν τον κοίταξε έκπληκτος. «Ποιον δρόμο;» «Πόσους δρόμους έχει εδώ; Τον δικό μας. Στην αποδώ μεριά του φράχτη, λίγο πιο βόρεια από τη δική σου περίφραξη. Για όνομα, όλα αυτά ειπώθηκαν στον ασύρματο, ρε φίλε». «Αποκλείεται. Είναι δέκα χιλιόμετρα μακριά». «Οχτώ, απ’ ό,τι υπολογίζω, αλλά ναι». Έπεσε παρατεταμένη σιωπή. Ο ήλιος ήταν ψηλά και η σχίζα σκιάς που έριχνε η επιτύμβια στήλη είχε σχεδόν εξαφανιστεί. «Δηλαδή ο Καμ άφησε το αμάξι του;» Κάτω από τα πόδια του Νέιθαν ο άξονας της Γης μετατοπίστηκε αδιόρατα. Είδε την έκφραση του μικρότερου αδερφού του και κούνησε το κεφάλι του. «Συγγνώμη, ξέρω ότι δεν ξέρεις, αλλά είναι που...» Κοίταξε πέρα από τον αδερφό του, εκεί που ο ορίζοντας απλωνόταν ατελείωτος και ασάλευτος. Η μόνη κίνηση που μπο­ ρούσε να δει ήταν το στήθος του Μπαμπ που φούσκωνε και ξεφούσκωνε καθώς ανάσαινε. «Πήγες μέχρι το αμάξι;» ρώτησε τελικά. «Όχι». Αυτή τη φορά λέει την αλήθεια , σκέφτηκε ο Νέιθαν. Έριξε μια ματιά πάνω από τον ώμο του. Ο Ζάντερ ήταν μια σκοτεινή φιγούρα σκυμμένη μπροστά στο κάθισμά του. «Πάμε».