Χαμένος

J A N E H A R P E R 22 κάθε όχημα. Εκεί έξω στις ερημιές δεν μπορούσες να περιμένεις ομάδες. «Δεν είμαι σίγουρος. Είναι στον δρόμο». Ωστόσο αυτό δεν σήμαινε ότι θα έφταναν σύντομα. Ο Νέιθαν κοίταξε πάλι τον μουσαμά. Τα σημάδια στο χώμα. «Φαινόταν τραυματισμένος;» «Δεν νομίζω. Όχι απ’ όσο είδα. Μου φάνηκε απλώς ότι υπέ­ φερε από τη ζέστη και τη δίψα». Το κεφάλι του Μπαμπ ήταν χαμηλωμένο καθώς άγγιζε τον κύκλο στο χώμα με την άκρη της μπότας του. Κανένας από τους δύο αδερφούς δεν το ανέφερε. Και οι δύο ήξεραν τι σήμαινε. Είχαν δει παρόμοια σημάδια στο χώμα από ζώα που ξεψυχούσαν. Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του Νέιθαν και κοίταξε τριγύρω. «Πού είναι τα πράγματά του;» «Το καπέλο του είναι κάτω από τον μουσαμά. Δεν είχε τί­ ποτε άλλο». «Πώς; Τίποτα;» «Έτσι είπε ο πιλότος. Του ζήτησαν να ελέγξει, να τραβήξει φωτογραφίες. Υποθέτω πως δεν είδε τίποτε άλλο». «Μα...» Ο Νέιθαν σάρωσε με το βλέμμα του το έδαφος ξανά. «Τίποτε απολύτως ; Ούτε καν ένα άδειο μπουκάλι νερό;» «Έτσι νομίζω». «Κοίταξες καλά;» «Δες και μόνος σου, ρε φίλε! Μάτια έχεις». «Μα–» «Δεν ξέρω, εντάξει; Δεν έχω καμία απάντηση. Σταμάτα να με ρωτάς». «Ναι, εντάξει». Ο Νέιθαν πήρε μια βαθιά ανάσα. «Αλλά γιατί νόμιζα ότι ο πιλότος είχε βρει το αμάξι;» «Το βρήκε». «Και πού είναι, τότε;» Δεν μπήκε στον κόπο να κρύψει τη