Χαμένος

Χ Α Μ Ε Ν Ο Σ 21 σταν ακόμη εκεί έξω, αλλά εγώ ήμουν μία ώρα πιο κοντά, κι έτσι προσφέρθηκα να πάω». «Και ο Καμ ήταν σίγουρα πεθαμένος;» «Έτσι είπε ο πιλότος. Και μάλιστα από αρκετές ώρες, κα­ ταπώς φαινόταν. Παρ’ όλα αυτά, ο μπάτσος τού μίλησε στον ασύρματο και τον έβαλε να βεβαιωθεί». Ο Μπαμπ μόρφασε. «Έφτασα εδώ λίγο πριν από το ηλιοβασίλεμα. Ο τύπος είχε σκεπάσει τον Καμ, όπως του είχαν πει, αλλά ανυπομονούσε να φύγει. Δεν ήθελε να χαθεί τελείως το φως και να κολλήσει εδώ». Λογικό , σκέφτηκε ο Νέιθαν. Ούτε ο ίδιος θα ήθελε να μείνει εκεί. Ένιωθε άσχημα που το βάρος είχε πέσει στον Μπαμπ. «Αφού ο Καμ υποτίθεται ότι θα σε συναντούσε στο Λέιμανς Χιλ, τι έκανε εδώ πέρα;» «Δεν ξέρω. Ο Χάρι είπε πως είχε γράψει στο ημερολόγιο κίνησης ότι θα πήγαινε στο Λέιμανς Χιλ». «Τίποτε άλλο;» «Απ’ ό,τι είπε ο Χάρι, όχι». Ο Νέιθαν έφερε στο μυαλό του το ημερολόγιο κίνησης. Ήξε­ ρε πού το είχαν: δίπλα στο τηλέφωνο που βρισκόταν κοντά στην πίσω πόρτα του σπιτιού το οποίο ανήκε κάποτε στον μπαμπά τους και τώρα ήταν ιδιοκτησία του Κάμερον. Ο Νέιθαν είχε γράψει και ο ίδιος σ’ αυτό πολλές φορές τα χρόνια που ζούσε εκεί. Επίσης, ήταν αρκετές οι φορές που δεν είχε γράψει σ’ αυτό – όταν το ξεχνούσε ή όταν δεν ήθελε να ξέρει κανείς πού πήγαινε ή όταν δεν μπορούσε να βρει στιλό. Είχε αρχίσει να νιώθει τη ζέστη να τσουρουφλίζει το σβέρκο του και κοίταξε το ρολόι του. Τα ψηφιακά νούμερα είχαν σκε­ παστεί από λεπτή κόκκινη σκόνη, που την καθάρισε με τον αντίχειρά του. «Τι ώρα θα φτάσουν;» Εννοούσε το περιπολικό και το ασθε­ νοφόρο. Και ο πληθυντικός αφορούσε δύο ανθρώπους, έναν για