Χαμένος

J A N E H A R P E R 20 ση του Σίντνεϊ. Το προσωπικό, όπως είπε, αποτελούνταν από μαλάκες, αλλά το Άθερτον παρέμενε η καλύτερη επιλογή εκεί γύρω αν έπρεπε να επικοινωνήσεις με κάποιον. «Και τι έκαναν; Σήμαναν συναγερμό;» «Ναι, αλλά πλέον...» Ο Μπαμπ σταμάτησε. Πλέον είχαν περάσει γύρω στις είκοσι τέσσερις ώρες από την τελευταία φορά που είχε δει κανείς ή μάθει νέα για τον αδερφό τους, υπολόγισε ο Νέιθαν. Η έρευνα είχε πάρει επείγο­ ντα χαρακτήρα πριν καν αρχίσει. Βάσει πρωτοκόλλου, έπρεπε να ενημερωθούν όλα τα γειτονικά αγροκτήματα και να είναι οι πάντες σε ετοιμότητα, καλού κακού. Σ’ εκείνες τις αχανείς εκτάσεις αυτοί που μπορούσαν να βοηθήσουν ήταν ελάχιστοι και μακριά ο ένας από τον άλλον, οπότε μπορεί να έπαιρνε πολύ χρόνο μέχρι να κινητοποιηθούν. «Ο πιλότος τον εντόπισε;» «Ναι» είπε ο Μπαμπ. «Κάποια στιγμή». «Τον ξέρεις;» «Μπα. Είναι ένας συμβασιούχος που έρχεται από κάπου έξω από την Αδελαΐδα. Δουλεύει στο Άθερτον αυτή την εποχή. Κά­ ποιος μπάτσος τον πέτυχε στις αεροπορικές συχνότητες και του ζήτησε να κάνει μια πτήση πάνω από την περιοχή και να τσε­ κάρει τους δρόμους». «Ο Γκλεν;» «Όχι. Κάποιος άλλος. Από τις ασύρματες επικοινωνίες της αστυνομίας, ή κάτι τέτοιο». «Μάλιστα» είπε ο Νέιθαν. Ήταν μεγάλη τύχη το ότι ο πιλό­ τος είχε δει τον Κάμερον. Ο τάφος του κτηνοτρόφου βρισκόταν διακόσια χιλιόμετρα μακριά από το Λέιμανς Χιλ και την κύρια περιοχή της έρευνας. «Πότε ειδοποίησε ότι τον είδε;» «Νωρίς το απόγευμα, κι έτσι οι περισσότεροι δεν είχαν φτά­ σει καν στο Λέιμανς Χιλ. Ουσιαστικά, μόνο εγώ κι ο Χάρι ήμα