Ακαδημία Υπερερευνητών 1: Χαμένοι στον Λαβύρινθο των Μανιταριών

20 Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν είχα πάρει φόρα. Μόλις που κατάφερα να κρατηθώ από το κλαδί και να κρεμαστώ από πάνω του με νύχια και με δόντια. Χωρίς φόρα όμως; Δεν μπορώ να κουνηθώ για να φτάσω στην άλλη πλευρά! «Έλα τώρα!» Τινάζομαι πάνω στο κλαδί σαν σκουλήκι κρεμασμένο από αγκίστρι. Αποκλείεται να το πάρω τώρα το πετράδι. Δε φτάνει που θα πέσω μέσα στον σκοτεινό λάκκο, το χειρότερο είναι ότι… θα γίνω αραχνογεύμα. Τα γιγάντια σα- γόνια της αράχνης αφρίζουν και σαλεύουν καθώς πλησιάζει προς το μέρος μου. Τα ιδρωμένα χέρια μου γλιστρούν, κι αρχίζω να κυλάω όλο και πιο χαμηλά στο κλαδί. Αρκετή τουλάχιστον για να πηδήσω μακριά από την κο- τρόνα που κυλάει προς το μέρος μου, πριν με κάνει ένα με το χώμα!