Ακαδημία Υπερερευνητών 1: Χαμένοι στον Λαβύρινθο των Μανιταριών

18 Κι όλα εξαρτώνται τώρα από εμένα. Πάνω που σκέφτομαι όμως πως προλαβαίνω να πάρω μια βαθιά ανάσα και να προσανατολιστώ, ακούγεται ένα τόσο δυνατό τρίξιμο πέτρας, που τραντάζονται τα κόκαλά μου. Κοιτάζω πίσω μου και βλέπω μια γιγάντια κοτρόνα να κυλάει σε μια ράμπα από ψηλά. Τα πόδια μου γίνονται ζελέ· αν δεν κουνηθώ όμως τώρα, θα γίνω πίτα! Η κοτρόνα πέφτει με δύναμη εκεί που έστεκα μόλις ένα δευτερόλεπτο πριν, και όλο το μέρος τραντάζεται σαν να έγινε σεισμός. Μικρές πέτρες πέφτουν βροχή πάνω μου από την οροφή, και δεν μπορώ να συγκρατήσω μια κραυγή. Τρέ- χω μέσα στη σκοτεινή σήραγγα ενώ η κοτρόνα κατρακυλάει πίσω μου λίγα μόλις εκατοστά μακριά. Και τότε το βλέπω. Το λαμπερό ροζ πετράδι. Πάνω σε μια χρυσή βάση στην άλλη άκρη ενός λάκκου. Απ’ ό,τι φαί- νεται, πρέπει να κρεμαστώ από ένα μακρύ αναρριχητικό φυτό που πέφτει από την οροφή, για να φτάσω στην άλλη άκρη του λάκκου. Δεν προφταίνω να το σκεφτώ στιγμή. Ακριβώς πριν πηδήξω όμως, κάνω την ηλίθια, ηλίθια, ΗΛΙΘΙΑ κίνηση να κοιτάξω κάτω. Και μέσα από τα βάθη του σκοταδιού, βλέπω μια γιγάντια αράχνη να με κοιτάζει. Κοκαλώνω. Τα γόνατά μου αρχίζουν να τρέμουν. Ξεχωρίζω τα φρικαλέα, κολλώδη σαγόνια της να γυαλίζουν μες στο σκοτάδι. Μήπως σας είπα ότι σιχαίνομαι τις αράχνες; Δηλα- δή, ότι πραγματικά τις σιχαίνομαι; Εδώ θα πεθάνω, λοιπόν. Ξέρω πως είπα πριν ότι ήμουν καμένος, νομίζω όμως ότι εδώ τελειώνουν πραγματικά όλα, μάγκες. Δεν έπρεπε να γραφτώ στην Ακαδημία Υπερερευ-