Ακαδημία Υπερερευνητών 1: Χαμένοι στον Λαβύρινθο των Μανιταριών

17 είναι σούπερ δυνατός, και όπως είπα πριν, είναι σπουδαίος καλλιτέχνης. Α, και φυσικά είναι ο καλύτερος φίλος που θα μπορούσε ποτέ να ζητήσει κανείς. Απλώς ο Όγκι… να, είναι κάπως αδέξιος. Λέει πως ακόμη δεν έχει συνηθίσει το σώμα του και μερικές φορές τα μεγάλα του πόδια δε συνεννοούνται σωστά με το μυαλό του. Αυτό ακριβώς συμβαίνει κι όταν πηδάει από τη μία πλατ- φόρμα στην άλλη. Τα πόδια του στραβοπατάνε και στριφο- γυρίζει ανεξέλεγκτα σαν ζαλισμένη μπαλαρίνα. ΜΠΟΥΜ! Ο Όγκι πέφτει κατά λάθος πάνω στην Νταζ, και χάνει κι εκείνη την ισορροπία της. Γυρίζω, αλλά δεν μπο- ρώ να κάνω τίποτα. Κατρακυλάνε και οι δύο στο θολό νερό από κάτω, με ένα γερό ΣΠΛΑΣ! «Όγκι!» φωνάζει η Νταζ μόλις προβάλει το κεφάλι της πάνω από το νερό. Είναι φανερά τσαντισμένη. «Σόρι, Νταζ». Ο Όγκι είναι μούσκεμα και φαίνεται του- λάχιστον ο μισός. «Τέσπα» μουρμουρίζει η Νταζ σιγανά. Γυρίζει προς το μέρος μου καθώς κατευθύνομαι προς την άλλη πλευρά του χάσματος. Συνέχισε, Κουπ! Κοντεύεις να φτάσεις!