Ακαδημία Υπερερευνητών 1: Χαμένοι στον Λαβύρινθο των Μανιταριών

16 Το εκκρεμές κινείται από πάνω της σαν παλιά κούνια με λάστιχο αυτοκινήτου. Ή μάλλον ένα παλιό, κοφτερό σαν ξυράφι, δολοφονικό λάστιχο αυτοκινήτου. «Μείνε εκεί!» της λέω. Δε θα πάθει τίποτα αν δεν κουνηθεί. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε. Ο χρόνος είναι εχθρός μας. Τρέχουμε μπροστά, και πριν το καταλάβω ο Όγκι απλώ- νει το μεγάλο μαλλιαρό του χέρι για να με σταματήσει, πριν βουτήξω σε έναν λάκκο. «Οχ. Ευχαριστώ, φίλε!» λέω. «Δεν κάνει τίποτα» λέει ο Όγκι. Αναστενάζει. «Απλώς κάνε ό,τι κάνω». Κάνω ένα βήμα πίσω και πηδάω στην πρώτη πλατφόρμα μπροστά μας. Η Νταζ με ακολουθεί καθώς πηδάω στη δεύτερη πλατ- φόρμα, και ο Όγκι την ακολουθεί. Εδώ πρέπει μάλλον να εξηγήσω κάτι για τονΌγκι. ΟΌγκι Το σιχαίνομαι αυτό το κομμάτι…