Βικτώρια (Διαβάζω ιστορίες)

Τι τούρτα! Μοιάζει με μαγεμένο δάσος. Τριώροφο. Κάνω μια μικρή δαχτυλιά στη σαντιγί στα κρυφά. Μούρλια είναι. Σβήνει η Τάνια τα κεράκια και εγώ διαλέγω έναν μονόκερο, έναν νάνο και τρία ελαφάκια. «Χαλάει τα δόντια η ζάχαρη! Η δική μου μαμά είναι οδοντίατρος και μου τα φτιά- χνει» λέω σε όσους παραπονιούνται. Κάνω δυο μπουκιές την τούρτα, γιατί με περιμένει ξανά το τραμπολίνο. Κι όταν τολμά να ανέβει η Ρέα, φωνάζω δυνατά: «Για στάσου! Να περιμένεις τη σειρά σου». 7