Βελονιές της πρωτοπορίας

B E L L E É P O Q U E 23 εντυπωσίαζαν με την εμπρηστική τρέλα και τα παλαβά τους ντυ- σίματα: Ο Αντρέ Ντερέν,* πιστός στη ζωγραφική του, είχε υιοθετή- σει τη χρωματική παλέτα των Φωβ (Fauve): * πράσινο κουστούμι, κόκκινο γιλέκο, κίτρινα παπούτσια, καρό παλτό. Ο έτερος φωβι- στής Μορίς ντε Βλαμένκ* λάνσαρε την περίφημη ξύλινη γραβάτα διπλής όψεως που χρησιμοποιούσε και ως μουσικό όργανο ή όπλο στους μεθυσμένους καβγάδες τους∙ ο Πάμπλο Πικάσο προτιμούσε την μπλε φόρμα των σιδηρουργών, που άντεχε στη βρόμα, κόκκι- νο πουκάμισο με βούλες, εσπαντρίγιες και κασκέτο, ενώ ο ποιητής Μαξ Ζακόμπ* έκανε την εμφάνισή του σε σικ δείπνα με μεταξωτό μανδύα, ημίψηλο καπέλο και κουστούμι σαλτιμπάγκου. Αντίθετα, ο Γκιγιόμ Απολινέρ* ντυνόταν πάντα κλασικά, όπως και ο Ιταλός ΑμαντέοΜοντιλιάνι,* ο οποίος πάντα ξεχώριζε χάρη στη λατινική του ομορφιά και την κομψότητα των ρούχων του. «Έξοχα, θαυμάσια, μοναδικά!» αναφωνούσε, ξεμυαλισμένος από τη ζωή των δρόμων της Μονμάρτρης ο Πολ Πουαρέ και ξεπα- τίκωνε τα τολμηρά χρώματα των ενοίκων του Μπατό Λαβουάρ * στις νέες κολεξιόν του. Ίσως η περιρρέουσα ελευθεριότητα των ηθών του λόφου να ήταν εκείνη που τον ώθησε να απαλλάξει το γυναικείο σώμα από τα ογκώδη μεσοφόρια και τους ασφυκτικούς κορσέδες, που για εκατοντάδες χρόνια φιλοτεχνούσαν κατά πα- ραγγελία στα εξειδικευμένα ατελιέ «corseterie». Ως τότε κάτι τέτοιο φάνταζε ταμπού, αλλά ο Πουαρέ με το μα- γικό ραβδί της μόδας έκανε το θαύμα του: Αντικατέστησε τον κορ- σέ με το σουτιέν και απελευθέρωσε τη γυναικεία σιλουέτα από τα δεσμά που τη στραγγάλιζαν για αιώνες. Από τη στιγμή που το «εσώρουχο-δικτάτωρ» εκδιώχθηκε, ο σχεδιασμός του ρούχου άλ- λαξε. Οι βραδινές τουαλέτες έγιναν επίπεδος καμβάς, πάνω στον οποίο ο μόδιστρος των τεχνών άπλωσε τα σοφιστικέ μοτίβα της αρ νουβό. Όταν το 1910 ο εκκεντρικός χορογράφος Σεργκέι Ντια- γκίλεφ* παρουσίασε στη γαλλική πρωτεύουσα τα ΡωσικάΜπαλέ-