Τα βατράχια (Σκοτεινά νερά)

Τ Α Β Α Τ Ρ Α Χ Ι Α 25 Ελευθέριος Ραφτόπουλος. Ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Desire στον λόφο του Καράμπαμπα. Ρώτησα κάτι δικούς μου στην πιάτσα και έμαθα τι εστί Ραφτόπουλος. Ο άντρας αυτός έχει τόσες διασυνδέσεις που άμα γουστάρει κρατά τη χαμηλή γέφυ­ ρα ανοιχτή για μήνα». Τώρα ξεδιάλυνα γιατί μου τηλεφώνησε. Δεν ήθελα άλλες επεξηγήσεις. Σιγά μην έπαιζε ο Μαράκης τη θέση του και ανα­ λάμβανε την υπόθεση με τον εαυτό του μπροστά. Ποτέ δεν το έκανε. Πάντα εκ του ασφαλούς παρίστανε τον μάγκα. Στις επιτυχίες μόστραρε τη μούρη του. Στα σκατά έδινα εγώ τις συνεντεύξεις. Είμαι σίγουρος ότι στην αρχή θα σκέφτηκε να φωνάξει κάναν από την Αθήνα, αλλά θα το μετάνιωσε μη τυχόν βγάλουν το Σώμα άχρηστο όπως τότε με την κόκα. Οι υπόλοιποι δεν είχαν εμπειρία για μια τέτοια υπόθεση. Θα τον έκαιγαν. «Γραφείο έχω ακόμα;» ρώτησα. Χαμογέλασε σαν να περίμενε να τον ευχαριστήσω. «Το ίδιο, Καπετάνο». Τον έβλεπα να ρουφάει κάθε ίχνος από το τσιγάρο που έστεκε στα χείλη του. Πια τα δάχτυλά του δεν το χωρούσαν, μόνο η γόπα φαινόταν στη μέση του στόματος. Σηκώθηκα να φύγω. Κάπνα. Μουχλιασμένες αναφορές. Σαπισμένο ξύλο στο πάτωμα. Ήμουν έξι μήνες νεότερος. «Κάτι ακόμα, Καπετάνο. Να ενημερώσεις την οικογένεια. Ξέρεις εσύ, να τους το φέρεις με τρόπο». Αλιβέρι Ευβοίας, Ιούνιος 1978 Το καλοκαίρι ανήκε στα παιδιά. Κλειστά σχολεία, αχτένιστες μπούκλες, θάλασσα, αλμύρα. Δεν υπήρχε σωστή ώρα εδώ, κάθε ώρα σήμαινε ακριβώς αυτό: ώρα για μπάνιο. Οι μάνες υπέκυ­ πταν με το πρώτο παράπονο, τσαλαπατούσαν τα σώβρακα για να βάλουν μαγιό, ύστερα γέμιζαν τα χέρια με πετσέτες, δεύτε