Βαθύ μπλε

B A Θ Υ Μ Π Λ Ε 15 ντοπωλείο, ένας οίκος ευγηρίας και όχι πολύ περισσότερα. Υπήρχε όμως βιβλιοθήκη, μια μικρή αγροτική βιβλιοθήκη με έναν βιβλιοθηκάριο που ήξερε ακριβώς σε ποιο ράφι βρισκόταν το κάθε βιβλίο και διατηρούσε την τάξη με κάρ- τες μελών σκιασμένες με μολύβι και τοποθετημένες σε μια δελτιοθήκη από μαύρα χαρτόκουτα. Πηγαίναμε συχνά εκεί, η μητέρα μου κι εγώ. Πάντα της άρεσε να διαβάζει, πάντα επισκεπτόταν τη βιβλιοθήκη. Μεγάλωσε στο χωριό, ξεκίνησε να δουλεύει νωρίς και έκα- νε το πρώτο της παιδί, τη μεγάλη μου αδερφή, σε ηλικία μόλις δεκαεπτά χρονών. Ονειρευόταν να γίνει βιβλιοθηκά- ριος, αλλά δεν τα κατάφερε. Ξεκίνησε να εργάζεται στον οίκο ευγηρίας, έπειτα βρέθηκε στο ταμείο του παντοπω- λείου, και τελικά έγινε νηπιαγωγός κατ’ οίκον. Αναγκά- στηκε να μάθει από νωρίς πολλά πράγματα για να βρει τη θέση της στον κόσμο, αλλά κυρίως επρόκειτο για πρακτικές δεξιότητες. Το διάβασμα ήταν κάτι διαφορετικό, ευχαρί- στηση και επιθυμία. Ήταν επίσης το δώρο της σ’ εμένα: η αγάπη για τα βιβλία και τις λέξεις. Διαβάζαμε Άστριντ Λίντγκρεν και Τούβε Γιάνσον, Ουλφ Σταρκ και Ρόαλντ Νταλ, αλλά και πολλά μη μυθοπλαστικά βιβλία. Βιβλία για τα ζώα και τα πουλιά, για την ιστορία και την επιστήμη, για την Αρχαιότητα και το Παλαιό Βα- σίλειο της Αιγύπτου, για τους Βίκινγκς και τους Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής, για την εποχή των μεγάλων εξερευ- νητών. Μια μέρα επέστρεψε από τη βιβλιοθήκη με ένα βιβλίο