Βαλκανική τριλογία

OL I V I A MANN I NG 864 και εχθρικό όπως παλιά. Η φωνή του βγήκε τσιριχτή, χάνοντας το κύρος της. «Μα δεν μπορείς να μείνεις! Για το γραφείο του Καΐρου, είσαι αγνοούμενος. Γι’ αυτό ο κύριος Γκρέισι δεν γίνεται να σ’ αφήσει να μείνεις. Κι αυτό είναι το σωστό, ναι, είναι το σωστό! Θα ’πρεπε να το ξέρεις!» κατέληξε ο Ντιούμπεντατ με την επιθετικότητα που του έβγαι­ νε πάντα όταν κατηγορούσε οποιονδήποτε είχε ευνοηθεί από την τύ­ χη περισσότερο από τον ίδιο. Ο Γκάι, που είχε ανησυχήσει με την προηγούμενη διαχυτικότητα του Ντιούμπεντατ, είπε τώρα ατάραχα: «Σκοπεύω να μείνω». ΟΝτιούμπεντατ άφησε να του ξεφύγει ένα οργισμένο γελάκι. Από το βάθος ακούστηκε ο Τόμπι να ρουφάει μανιασμένα την πίπα του. Για μερικά λεπτά δεν μίλησε κανείς. Ύστερα, ξαναβρίσκοντας τον αυτοέλεγχό του, ο Ντιούμπεντατ άρχισε να εξηγεί λογικά στον Γκάι: «Κοίτα, δεν υπάρχει εδώ δουλειά για σένα. Με τον πόλεμο και με το ’να και τ’ άλλο, η Σχολή δεν είναι πια αυτό που ήταν. Ο κύριος Γκρέισι δεν ένιωθε αρκετά καλά για να επιληφθεί των θεμάτων. Τα νούμερα έχουν πέσει. Με δυο λόγια: δεν υπάρχει δουλειά ». «Άρα, όπως είπε η Χάριετ, χρειάζεται κάποιος για να βάλει τα πράγ­ ματα σε μια τάξη». «Ο κύριος Γκρέισι είναι ο επικεφαλής». «Ακριβώς» συμφώνησε ο Γκάι. «Και δεν σκοπεύω να φύγω από την Αθήνα προτού τον δω». Ο Ντιούμπεντατ ξεφύσηξε με έναν τρόπο που υπονοούσε πως η απόλυτη έλλειψη κοινής λογικής του Γκάι δυσκόλευε την κατάσταση για όλους τους. Παίζοντας το τελευταίο του χαρτί, τον πληροφόρησε: «Ο μισθός σου καταβάλλεται στο Κάιρο». «Μπορώ να τηλεγραφήσω στο γραφείο του Λονδίνου». «Αυτά είναι χωράφια του κυρίου Γκρέισι. Το γραφείο του Λονδίνου απλώς θα σε παραπέμψει σ’ εκείνον». «Δεν είμαι τόσο σίγουρος γι’ αυτό». ΟΝτιούμπεντατ, άναυδος από την έκπληξη και τον θυμό, αναδεύ