Βαλκανική τριλογία

OL I V I A MANN I NG 848 «Θαύμα!» αναφώνησε, με το μεγάλο φουντωτό μουστάκι του να τινάζεται προς τα πάνω και να ξαναπέφτει καθώς μιλούσε. «Θαύμα! Και η Χάριετ!» Γύρισε προς το μέρος της λες και μόλις εκείνη τη στιγ­ μή την είχε αντιληφθεί. «Πότε ήρθατε, υπέροχοι άνθρωποι;» Πάνω που ο Γκάι ετοιμαζόταν να απαντήσει, ο Τόμπι φώναξε: «Στο γραφείο» και τους έβγαλε βιαστικά από τη βιβλιοθήκη προτού μπορέ­ σουν να πουν άλλη κουβέντα. Στο δωμάτιο με την ταμπέλα «Επικε­ φαλής Διδακτικού Προσωπικού» τους έβαλε να κάτσουν σε καρέκλες κι εκείνος βολεύτηκε πίσω από ένα μεγάλο γραφείο. «Για να δούμε λοιπόν!» είπε ικανοποιημένος και τους περιεργάστηκε με μάτια γουρ­ λωμένα από το ευχάριστο σοκ. «Ποιος θα το πίστευε!» πρόσθεσε, σαν να αμφέβαλλε πως τους είχε μπροστά του. «Ώστε καταφέρατε να φύ­ γετε τελικά;» «Τι θα πει “τελικά”;» ρώτησε η Χάριετ. Ο Τόμπι αντέδρασε σαν να άκουσε κάποιο αστείο. Έσκασε στα γέλια, το χλωμό πρόσωπό του με τα τραχιά χαρακτηριστικά χαλάρωσε λες και ήταν πολύ μαλακό για να διατηρήσει το σχήμα του κι έσφιξε την πίπα του με όλη του τη δύναμη – το μόνο καταφύγιο σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα θα μπορούσαν να συμβούν. Εξακολουθούσε να φοράει το παλιό του σακάκι με τα δερμάτινα μπαλώματα, το ασουλούπωτο φανελένιο παντελόνι που αποκαλούσε «σακί» και τα βαριά δετά πα­ πούτσια του με τις διακοσμητικές οπές στο δέρμα, ωστόσο η συμπε­ ριφορά του υποδήλωνε πως ήταν πλέον σημαίνον πρόσωπο, παρά την ενδυμασία του. Όταν ξεμπέρδεψαν με τους τύπους, έγειρε αυτάρεσκα στην πολυθρόνα του και ρώτησε τον Γκάι: «Ώστε πηγαίνεις στην εξωτική Ανατολή, ε; Ή μήπως θα ’πρεπε να πω στην εξωτική Μέση Ανατολή;». «Όχι, θέλουμε να μείνουμε εδώ. Μπορείς να κανονίσεις να δω τον Γκρέισι;» «Α!» Ο Τόμπι χαμήλωσε το βλέμμα στο γραφείο του. «Χμ». Έσκυ­ βε το κεφάλι όλο και περισσότερο καθώς επεξεργαζόταν το αίτημα του Γκάι και μετά είπε με ύφος γεμάτο δέος: «Ο κύριος Γκρέισι είναι άρ­ ρωστος. Δεν βλέπει κανέναν διά της συνηθισμένης οδού».