Βαλκανική τριλογία

ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ 847 «Θα προτιμούσα να κλείσω ένα ραντεβού για να δω τον κύριο Γκρέι­ σι» επέμεινε εκείνος. «Δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν. Θα πρέπει να συμβου­ λευτείτε τον κύριο Λας. Θα μπορούσα όμως να σας κλείσω ένα ραντε­ βού με τον κύριο Ντιούμπεντατ». «Βρίσκεται εδώ αυτή τη στιγμή ο κύριος Ντιούμπεντατ;» «Α, όχι. Όχι αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ απασχολημένος. Δουλεύει στο σπίτι». «Μάλιστα». «Πάμε να φύγουμε» μουρμούρισε η Χάριετ. Ο Γκάι φάνηκε αμήχανος. «Αν φύγουμε, θα πρέπει απλώς να ξαναγυρίσουμε» είπε. «Μια που είμαστε εδώ, ας περιμένουμε τουλάχιστον να δούμε τον Τόμπι». Έκανε μια βόλτα χαζεύοντας τα ράφια, όμως η Χάριετ παρέμεινε κοντά στην πόρτα, περιμένοντας να δει πώς θα συμπεριφερόταν ο Τόμπι Λας όταν τους έβλεπε. Ο Λας και ο Ντιούμπεντατ είχαν έρθει στο Βουκουρέστι από δια­ φορετικές κατεχόμενες χώρες και ο Γκάι τους είχε προσλάβει διαδοχι­ κά. Έγιναν στενοί φίλοι και, χωρίς να συμβουλευτούν τον Γκάι ή οποιονδήποτε άλλον, έφυγαν μαζί κρυφά, φοβούμενοι την επαπει­ λούμενη γερμανική επέλαση. Η Χάριετ άκουσε τον Τόμπι να σέρνει τα πόδια του στον διάδρομο πριν μπει. Έσπρωξε άτσαλα την πόρτα, ανοίγοντάς την απότομα, και μπήκε μέσα σκουντουφλώντας, με τα μαλλιά να πέφτουν στα μάτια του και την αγκαλιά του γεμάτη βιβλία. Έπεσε πάνω στη Χάριετ και έμεινε να την κοιτάζει, καθώς την αναγνώρισε ταραγμένος. Έριξε μια ματιά γύρω του καχύποπτα, είδε τον Γκάι και παράτησε τα βιβλία για να πιάσει σφιχτά την πίπα του. Τράβηξε μια γερή ρουφηξιά κι ύστερα ψέλλισε πνιχτά: «Για δες, για δες, για δες!». Ο Γκάι στράφηκε και χαμογέλασε με τόσο άδολη εγκαρδιότητα, ώστε ο Τόμπι, αναθαρρώντας, όρμησε προς το μέρος του και του άρ­ παξε το χέρι.