Βαλκανική τριλογία

ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ 845 Βλέποντας την απογοήτευσή της, της έσφιξε το χέρι και είπε: «Θα περάσουμε ένα πρωινό μαζί, σου δίνω τον λόγο μου. Αμέσως μόλις τακτοποιηθούν τα πράγματα. Κι αν θέλεις να πάμε στον Παρ­ θενώνα, εντάξει, θα πάμε». Η Χάριετ ανακάλυψε ότι ο Γκάι είχε ήδη ρωτήσει τον θυρωρό πού βρισκόταν το γραφείο της Οργάνωσης και, μόλις τέλειωσαν το πρωινό τους, ξεκίνησαν δίχως άλλη καθυστέρηση. Το γραφείο βρισκόταν στη Σχολή, και η Σχολή βρισκόταν στην παλιά περιοχή κοντά στοΜουσείο. Όπως τους είχε συμβουλέψει ο θυρωρός, πήραν το τραμ που περνού­ σε από το ξενοδοχείο και, καθισμένοι στον επάνω όροφο, χάζευαν κάτω τα γεμάτα κόσμο πεζοδρόμια στο λαμπερό πρωινό. Γλιστρώντας τα δάχτυλά της στο χέρι του Γκάι, η Χάριετ είπε: «Είμαστε εδώ μαζί. Ό,τι και να συμβεί, αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει». «Κανείς δεν πρόκειται να μας το πάρει» αποκρίθηκε ο Γκάι. «Ήρ­ θαμε για να μείνουμε». Η Χάριετ εντυπωσιάστηκε. Το γεγονός ότι ο Γκάι ήταν από τη φύ­ ση του ανεκτικός και δεν παραπονιόταν έδινε στις περιστασιακές αξιώ­ σεις του μια υπερφυσική δύναμη. Ένιωσε αμέσως πεπεισμένη ότι θα έμεναν. Οι δρόμοι στην πλατεία Ομονοίας ήταν άσχημοι και παρηκμασμέ­ νοι, αλλά η Σχολή, ένα μεγάλο γωνιακό οίκημα, είχε αποκατασταθεί σε όλο το μεγαλείο που είχε τον δέκατο ένατο αιώνα και υπήρχαν παρτέρια με ζίνιες και γεράνια στο προαύλιο, που ήταν όλο καλυμμέ­ νο με άμμο. Η διπλή εξώθυρα έφερε περίτεχνες μπρούτζινες διακο­ σμήσεις και τζάμια με σκαλιστές ίριδες. Η εσωτερική σκάλα με το κόκκινο χαλί ανέβαινε μέχρι τον κύριο όροφο, όπου υπήρχε άλλη μία πόρτα με γυάλινα φύλλα. Η ταμπέλα απέξω έγραφε: «Αίθουσα Διαλέ­ ξεων». Κοιτώντας μέσα από το τζάμι, η Χάριετ είδε έναν άντρα σε μια έδρα να απευθύνεται σε ένα αμφιθέατρο γεμάτο φοιτητές. «Ποιος νομίζεις ότι κάνει μάθημα εκεί μέσα;» ρώτησε χαμηλόφωνα. Ο Γκάι ήταν πολύ μύωπας για να δει ο ίδιος, κι έτσι ρώτησε: «Ποιος;».