Βαλκανική τριλογία

OL I V I A MANN I NG 844 Την πρώτη του μέρα στην Αθήνα ο Γκάι είπε την ώρα που έτρωγαν πρωινό: «Πρέπει να δω τον διευθυντή και να πιάσω δουλειά. Ανακάλυψες τίποτα γι’ αυτόν;». «Μόνο πως τον λένε Γκρέισι. Ο Γιάκιμοφ δεν τον ξέρει κι εγώ ανη­ συχούσα πολύ για να σκεφτώ να πάρω πληροφορίες». «Θα πάμε στην Oργάνωση» αποφάσισε ο Γκάι. «Θα γνωστοποιή­ σουμε την άφιξή μας και θα ζητήσουμε συνάντηση με τον Γκρέισι». «Ναι, αλλά όχι σήμερα, το πρώτο μας πρωί εδώ! Έλεγα να πηγαί­ ναμε να δούμε τον Παρθενώνα». «Τον Παρθενώνα!» Ο Γκάι έμεινε εμβρόντητος με την πρότασή της, συνειδητοποιώντας όμως ότι ήταν σημαντικό για εκείνη, της υποσχέ­ θηκε: «Θα πάμε, αλλά όχι σήμερα. Κατ’ αρχάς, δεν θα προλάβουμε». «Σκέφτηκα να γιορτάζαμε έτσι τον ερχομό σου. Ήθελα να είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε μαζί εδώ». Ο Γκάι γέλασε. «Δεν υπάρχει καμία βιασύνη, σωστά; Ο Παρθενώνας βρίσκεται εκεί δύο χιλιάδες χρόνια, δεν πρόκειται να το κουνήσει μέχρι αύριο. Ίσως, μάλιστα, να είναι εκεί και την επόμενη βδομάδα». «Το ίδιο ισχύει και για το γραφείο της Oργάνωσης». «Αγάπη μου, σκέψου λογικά. Δεν βρίσκομαι σε διακοπές. Η εντο­ λή είναι όλοι οι εκτοπισμένοι να αναφερθούν στο γραφείο του Καΐρου. Δεν θα ’πρεπε καν να είμαι εδώ. Πήρα μεγάλο ρίσκο που ήρθα, και δεν θα βελτιώσω την κατάσταση αν πάω να δω τα αξιοθέατα με το που πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα». «Κανείς δεν ξέρει ότι είσαι εδώ. Μπορούμε να περάσουμε ένα πρωινό οι δυο μας» αντέταξε η Χάριετ, αδύναμα όμως, ξέροντας ότι, ως συνήθως, ο Γκάι είχε δίκιο. Το Κάιρο ήταν ένας σταθμός αναμονής για τους εργαζόμενους της Οργάνωσης που η γερμανική επέλαση τους είχε πετάξει εκτός Ευρώπης, και ο Γκάι, ελπίζοντας να αποφύγει την αεργία και το κομφούζιο που επικρατούσε εκεί, είχε έρθει στην Αθή­ να παραβαίνοντας τις εντολές. Μπορούσε να δικαιολογήσει την ενέρ­ γειά του μονάχα άμα έβρισκε δουλειά.