Utopia avenue

D A V I D M I T C H E L L 14 από την τράπεζα πριν από τη συνάντησή σου μ’ αυτόν τον“δρα Χόπ­ κινς”, έτσι δεν είναι;» «Ναι. Πενήντα λίρες. Και;» Ο θυρωρός τινάζει ψίχουλα απ’ τo πέτο του. «Αυτά τα λεφτά τα έχεις ακόμη στην κατοχή σου, νεαρέ;» «Εδώ είναι». ΟΝτιν βάζει το χέρι στο παλτό για να πάρει το βιβλιά­ ριο. Δεν είναι εκεί. Πρέπει να είναι . Ψάχνει στις άλλες τσέπες του. Ένα φορείο περνάει τρίζοντας. Ένα παιδί κλαίει γοερά. « Σκατά – θα μου έπεσε στον δρόμο…» «Λυπάμαι, νεαρέ. Σ’ έπιασαν κότσο». Ο Ντιν θυμάται τον άντρα να πέφτει πάνω του… «Όχι. Όχι. Ήταν αληθινό έμφραγμα. Καλά καλά δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος». Ελέγ­ χει ξανά τις τσέπες του. Τα λεφτά ακόμη άφαντα. «Μάλλον δεν σε παρηγορεί» λέει ο θυρωρός, «μα είσαι ο πέμπτος μας απ’ τον Νοέμβρη. Το πράγμα έχει μαθευτεί. Όλα τα νοσοκομεία και οι κλινικές του κεντρικού Λονδίνου δεν στέλνουν πια φορεία για τον “Χόπκινς”. Μάταιος κόπος. Δεν βρίσκουν κανέναν». «Μα δεν…» Ο Ντιν νιώθει ναυτία. «Αυτοί δεν…» «Πας να πεις “Μα δεν έμοιαζαν για πορτοφολάδες”;» Αυτό πήγαινε να πει ο Ντιν. «Από πού κι ως πού ήξεραν ότι είχα λεφτά πάνω μου;» « Εσύ τι θα έκανες άμα ήθελες να τσιμπήσεις ένα ωραίο φουσκω­ μένο πορτοφόλι;» Ο Ντιν το σκέφτεται. Η τράπεζα . «Με είδαν που έκανα την ανάλη­ ψη. Έπειτα μ’ ακολούθησαν». Ο θυρωρός τρώει μια μπουκιά λουκανικόπιτα. «Διάνα, Σέρλοκ». «Μα… τα πιο πολλά λεφτά ήταν για να πληρώσω το μπάσο μου, και–» ΟΝτιν θυμάται την κυρία Νέβιτ. «Σκατά. Τα υπόλοιπα ήταν για το νοίκι. Πώς θα το πληρώσω το νοίκι;» «Μπορείς να κάνεις καταγγελία στο τμήμα, μα κράτα μικρό καλά­ θι. Για τους πολισμάνους, το Σόχο είναι περικυκλωμένο με ταμπέλες που προειδοποιούν:“Εσείς που μπαίνετε εδώ, αφήστε πάσα ελπίδα”». «Η σπιτονοικοκυρά μου είναι μια αναθεματισμένη ναζίστρια. Θα με πετάξει στον δρόμο».