Utopia avenue

D A V I D M I T C H E L L 12 τραπεζικό έμβασμα του Ρέι έφτασε μόλις χθες, και έκανε σαράντα λεπτά στην ουρά μόλις τώρα για να το εκταμιεύσει, οπότε προχωρά, έξω από τη Lynch & Lupton’s Music Publishers, όπου ο κύριος Λιντς είπε στον Ντιν ότι τα τραγούδια του ήταν σκατά, εκτός από ελάχιστα πουήταναπόσκατα. Έξωαπό τηνAlf CummingsMusicManagement, όπου ο Αλφ Κάμινγκς έβαλε το τροφαντό του χέρι στο εσωτερικό του μηρού του Ντιν και μουρμούρισε «Ξέρουμε κι οι δυο τι μπορώ να κάνω εγώ για σένα, ωραίο μου τσογλάνι · το ερώτημα είναι, τι θα κάνεις εσύ για μένα;», και έξω από τα στούντιο Fungus Hut, όπου θα ηχο­ γραφούσε ένα ντέμο με τους Battleship Potemkin αν δεν του είχε δώσει η μπάντα τα παπούτσια στο χέρι. «ΒΟΗΘΕΙΑ, παρακαλώ, με–» μουγκρίζει ένας αναψοκοκκινισμέ­ νος άντρας αρπάζοντας τον Ντιν απ’ τον γιακά, «με–». Διπλώνεται απ’ τον πόνο. «Θα με πεθάνει …» «Εντάξει, φίλε, κάτσε εδώ στο σκαλάκι. Πού πονάς;» Απ’ το στραβωμένο στόμα του άντρα τρέχει σάλιο. «Στο στήθος…» «Όλα καλά, θα, ε… θα σου φέρουμε βοήθεια». Κοιτάζει γύρω, μα οι άνθρωποι προσπερνούν βιαστικοί με σηκωμένους γιακάδες, κατε­ βασμένα καπέλα και μάτια στραμμένα αλλού. Ο άντρας κλαψουρίζει και γέρνει πάνω στον Ντιν. «Ααα- αααχ ». «Φίλε, μάλλον θέλεις ασθενοφόρο, οπότε–» «Τι πρόβλημα έχουμε εδώ;» O νεοαφιχθείς είναι στην ηλικία του Ντιν, έχει κοντά μαλλιά και φοράει ένα πρακτικό μοντγκόμερι. Λύνει τη γραβάτα του άρρωστου άντρα και κοιτάζει προσεκτικά τα μάτια του. «Με λένε Χόπκινς. Είμαι γιατρός. Γνέψτε αν με καταλαβαίνετε, κύριε». Ο άντρας μορφάζει, παίρνει μια κοφτή ανάσα και καταφέρνει να γνέψει καταφατικά. «Καλώς». ΟΧόπκινς στρέφεται στον Ντιν. «Ο κύριος είναι πατέρας σου;» «Μπα, πρώτη φορά τον βλέπω. Είπε ότι πονάει το στήθος του». «Το στήθος, ε;» Ο Χόπκινς βγάζει το γάντι του και πιέζει με το χέρι του μια φλέβα στον λαιμό του άντρα. «Έχετε μεγάλη αρρυθμία. Κύριε; Νομίζω ότι παθαίνετε έμφραγμα».